Ægir - 01.11.1995, Síða 51

Hætt kominn á Marsinum
Það fór ekki hjá því að maður kæmist
stundum í hann krappann á sjónum á
unglingsárunum. Þegar ég var háseti á
Enok var ég um tíma lánaður á bátinn
Björgvin sem var af svipaðri stærð,
fimm rúmlestir. Skipstjóri á Björgvin var
Stefán Höskuldsson, hörkuduglegur og
fiskinn skipstjóri. Fiskirí var búið að
vera gott þetta úthald og bátar yfirleitt
hættir róðrum þegar komið var fram í
nóvember.
Þá var það dag nokkurn að Stefán
skipstjóri átti erindum að gegna á Suð-
urbæina, það er Barösnesið sem er inn
af Norðfjarðarhorni. Hann fékk mig til
ab koma með í þessa ferð á Björgvini.
Einnig slóst Hörður Hinriksson í för
með okkur, en hann er þroskaheftur og
ætlaði Stefán að leyfa Hödda eins og
Marsinn NK á Hornafjarðarfljótinu.
hann er kallaöur að fljóta með honum
til gamans. En það munaði litlu að
þetta yrði síðasta ferö okkar þriggja.
Lagt var af stað í átt að Suðurbæjum.
Brátt fór að dimma og gerði leiðinlegt
veður, hríöarbyl og vont í sjóinn. Þegar
komið var nokkuð út í Norðfjarðarfló-
ann varð vélarbilun og skrúfan hætti að
snúast. Bátinn rak nú undan vindi og
allmiklu ölduróti sem lá inn flóann og
fór óðum vaxandi. Við reyndum aö
setja upp segl, einkum fokkuna, til að
geta stjórnað stefnu bátsins, en réðum
ekki við neitt - kunnum ekki að nota
segl. Ætli það sé ekki svo um marga
íslenska fiskibátamenn. Höddi gat ekk-
ert gert okkur Stefáni til aðstoðar nema
síður væri, en hann sá mjög illa. Til þess
að missa hann ekki útbyrðis lét ég hann
niður í lestina og lokaði henni. Stefán
reyndi viögerð á skrúfuástenginu, en
allt kom fyrir ekki. Engin leið var til að
kalla á hjálp, ekkert til af þeim tækjum.
Bátinn rak hratt í átt að Hellisfjarðar-
nesinu eða inn ab flesi sem þar er.
Hörkubrim var á öllum klettum og útlit-
ið ljótt. Svartabylur var skollinn á, en
inn á milli rofaði til og sáum við þá ijós-
in á Norðfirði. Og þar hafði einhver
orðið þess var að við vorum á reki í átt
að klettunum.
Næst gerðist það að við Stefán sáum
mótorbátinn Sleipni koma í átt til okkar
á fullri ferð. Hann hélt út meðfram okk-
ur, beygöi á bakborða, sigldi meðfram
hlið Björgvins, sneri stjórnborðshlið-
inni ab okkur, hélt sem sagt út meb nes-
inu og sló ekki af ferðinni. Þegar færi
gafst köstuðu Sleipnismenn kastlínu til
okkar með áfastri dráttartaug. Ég tók á
móti línunni og þá var nú betra að
halda fast og hugsa hratt og skýrt. Það
var enginn tími til ab draga dráttartaug-
ina tii okkar, aðeins kastlínuna því
Sleipnir hélt ferð til að lenda ekki uppi í
briminu og klettunum. Það sem ég náði
inn af kastlínunni setti ég á festingar-
polla fremst á framenda bátsins. Hins
vegar varð ég að gefa eftir meðan línan
var að taka í svo hún slitnaði ekki og
okkar bátur að komast á ferð. Þannig
dró Sleipnir okkur frá landinu og eftir
nokkra stund var hægt á og ég gat dreg-
ið dráttartaugina til okkar og sett fast.
Allan tímann hélt Stefán um stýris-
rattið.
Það sem varö okkur til bjargar var að
kastlínan var mjög sterk og þoldi þau
snöggu átök sem urðu þegar Sleipnir var
að draga bátinn frá brimlöðrinu. Við
vorum svo dregnir að bryggju á Norð-
firði. Höddi var feginn að sieppa úr lest-
inni þegar ég hleypti honum upp, enda
engin skemmtivist að dúsa þar. Sleipnis-
menn sýndu mikið snarræði undir
stjórn Herberts Þórðarsonar skipstjóra
og Guðmundar Helgasonar vélstjóra að
sigla þetta stóru skipi fast upp við brim-
ið og hættulega nærri boða sem þarna
er. Ég gleymi aldrei því andartaki þegar
ég náði taki á kastlínunni og hélt í hana
af öllum kröftum. Hún varð okkar líf-
lína. Átökin við kastlínuna höfðu þaö í
för meb sér ab ég varð nærri skinnlaus á
höndunum og var í nokkra daga að
jafna mig. Á þessum tíma þekktist ekki
að nota vinnuvettlinga í öll verk.
Á síldveiðum
Hér segir Jósafat frá atviki sem varð
við síldveiðar á Eggert Ólafssyni.
Sérstaklega man ég eftir einu atviki
og var það spennandi. Okkar menn
voru komnir álíka nálægt síldartorfu og
nótabátar frá öbru skipi. Úr stýrishúsi
Eggerts Ólafssonar sá ég hvað var að
gerast, sá keppnina á milli áhafnanna í
bátunum. Nú byrjaði ég að bakka Eggert
Ólafssyni í veg fyrir keppinauta okkar.
Þegar ég var kominn meb afturendann
að þeim skipti ég skipsskrúfunni í áfram
og jók skrúfuhraðann svo að skrúfu-
vatnið kom af krafti á nótabátana. Við
þetta snarsnerust þeir frá stefnunni ab
síldartorfunni. Þetta þýddi að okkar
menn náðu síldartorfunni og fengu þó
nokkuð af síld.
Keppinautarnir urðu hinir verstu og
létu ófriðlega. Þeir reyndu uppgöngu í
okkar veiðiskip. Ég hafði tekið af þeim
möguleikann að kasta á torfuna. Það
sást lítið út um gluggann aftanvert á
stýrishúsinu á Eggert Ólafssyni, en sem
snöggvast er mér litið út um afturglugg-
ann og sá hvar keppinautarnir voru að
reyna uppgöngu aftast á bátnum og ég
var einn um borð. Þeir voru farnir að
lemja ámm sínum á borðstokkinn aftast
á Eggerti Ólafssyni.
Mér varð mjög bilt vib og um leið
skelkaður. Ég rauk á stjórnbúnað vélar-
innar og setti á fulla ferð áfram. Afleið-
ingarnar urðu þær að skrúfufarið skall
af miklum þrýstingi á nótabátum þeirra
Eggert Ólafsson GK. Jósafat gerðist 1.
vélstjóri á bátnum að loknu Meira
mótornámskeiðinu hjá Fiskifélaginu.
og færði bátana frá Eggert Ólafssyni. Nú
fór mér að létta, enda var ég orðinn
mjög spenntur og kvíðinn. Það er ekki
að vita hvað þeir hefðu gert viö mig
hefðu þeir komist um borð. - Sennilega
hent mér í sjóinn.
ÆGIR 51