Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1915, Blaðsíða 46

44
sem bcst að sjcr í sálarfræði. Það skal því brýnt fyrir guðfræðisnem-
cndunum, að færa sjer sem best í nyt kenslu þá í sálarfræði, lieim-
spekissögu og rökfræði, sem þeim er ætlað að nema fyrsta árið, sem
þeir stunda nám í háskólanum.
Auk þeirra höfuðfræðigreina liinnar samstæðilcgu guðfræði, trú-
fræðinnar og siðfræðinnar, nefnir reglugerð háskóla vors tvær minni
fræðigreinar, trúvarnarfrœði og jálningarfrœði, að þvi viðbætlu, að
þær skuli »því að eins kendar, að ekki sje tekið það tillit til þeirra
í trúfræðis-kenslunni, er geri óþarfa kenslu i þeim sjer á parti«. Petta
licfur þá og verið gert hingað til meira og minna, og því ekki verið
farið yfir þær sjer á parti. Hvað snertir trúvarnarfræðina, þá er
venjan sú, að í inngangi trúfræðinnar sje gerð grein fyrir öllum meg-
inatriðum hennar. Og eins og nemendurnir kynnast höfuðjátningum
kirkjunnar af kirkjusögunni, svo rennur höfuðefni játningarfræðinnar
á ýmsa vegu inn í trúfræðina að því leyti, sem liún verður ávalt að
taka meira og minna tillit til þeirra mótana kenningarinnar, sem sjer-
kennilegar eru höfuðdeildum kirkjunnar. Og þólt afstaða kirkjunnar
til jálningarritanna sje allmjög á annan veg nú á tímum en áður var,
og játningaböndin cngan veginn eins fast reirð og fyr á limum, getur
það ekki vansalaust talist af embættismönnum kirkjunnar, að vera
ókunnugir játningarritum kirkju sinnar, sem því miður munu vera alt
of mikil brögð að. Fyrir því skal brýnl fyrir nemendunum, að kynna
sjer sem best játningarritin og þá einkum höfuðjátningu liinnar lút-
ersku kirkju, Agsborgarjátninguna, sögu hennar, efni og alla afstöðu
gagnvart liinni katólsku kirkju.
IV. Hirkjusaga.
Pessi grein guðfræðinnar sýnir oss þróunarferil kristnu trúar-
innar frá dögum frumkristindómsins og fagnaðarerindis Jesú, sem
hann á rót sina að rekja til, alt til vorra daga. Pað liggur í augum
uppi, hve mikilvæg og ómissandi slík fræðigrein cr fyrir livern þann,
sem liefur valið sjer það æfihlutverk að llytja krislnum söfnuðum
fagnaðarerindi Krists. Að þekkja kristnu trúna í þeirri mynd og
mótun, sem vorir tímar liafa hlotið hana að erfðum frá liðnum tim-
um, verður aldrei annað en ónóg þekking. Þess gerist og mikillega
þörf að vita, hvort eða að live miklu leyti vor kristilegi kenningar-
arfur, eins og vjer liöfum tileinkað oss liann, er í samhljóðan við
upphaílcga frummynd kristindómsins, hvcrnig kristna trúin hefur fengið
á sig það kenningarsnið, sem hún nú birtist í, og hvaða áhrif að utan
ciga mestan þátt í þróun hennar fram eftir öldum. Úr þcssari þörf
er kirkjusögunni ællað að bæta.