Stúdentablaðið - 15.12.1992, Page 10

heldur stóðu kyrrir á sínum stað og þögðu. Hjólaskautadrengurinn þaul
öðru hvoru framhjá eins og fyrirboði. Hann sagði ekkert en skautaði
framhjá með hendur fyrir aftan bak, horfði undarlega á slaufuna mína og
hvarf síðan inn ámilli rekkanna. Hann þurfti ekki að minnaokkuráað hún
kæmi. Við sáum hana glögglega svífa ofar rekkunum, nálgast okkur í
hlykkjunt og krókum uns vagninn stóð í rekkabilinu beint fyrir framan og
hún ók að fiskikerunum og staðnæmdist þar.
Lengi fylgdist hún með fiskunum synda í grænni birtunni milli gróð-
urvafninga og sokkinna skipa. Gaumgæfði hringsól þeirra í kerunum og
loftið sem freyddi urn þá, gapandi silungar við glerið og hreyfðu sig sila-
lega og stundum líkt og þeir hefðu gefið upp öndina, lægju dauðir á
botninum. Ef til vill líktu þeir eftir dauðu fiskunum í kæliborðinu, liggj-
andi á ísflögum sem við bárum inn á morgnana í stórum kössum, sumir
heilir eins og stóri laxinn sem ég hafði stillt upp um morguninn og virtist
þá og þegar ætla að fara að sprikla. I kring um hann hafði bleikjum verið
raðað í hálfhring og ísnunt sumstaðar mokað yfir, líkt og hausarnir væru
aðgægjast upp úr hrönglinu. Framar í borðinu sjávarfiskar og krabbar sem
teygðu klærnar í átt að glerinu, heilir humrar og við hlið þeirra karfar með
sín útstæðu augu.
En afgreiðslukonurnar höfðu séð að ánægja hennar fólst einungis í því
að virða fiskana fyrir sér, hún vildi enga kaupa og þær skipuðu drengj-
unum að ýta henni að kjötborðinu. Þær voru á sífelldum þönum í kring unt
vagninn og af ótta við að túlka ranglega svipbrigði hennar eða týna ein-
hverri merkjasendingu, horfðu þær í sífellu framan í hana, litu urn öxl eða
gengu aftur á bak þegar þær sóttu vörumar. Jafnvel þótt hún hreyfði sig
varla, hefði lagt höndina á brík vagnsins og horfði stíft niður í kæliborðið,
sáu þær í háttalagi hennar fjölbreytilegustu óskir. A meðan við pökkuðum
nautasneiðum og nýsviðnum fuglum starði hún án afláts niður í glerið og
hafði ekki svo mikið sem hreyft til fingur þegar önnur afgreiðslukonan
benti á pylsurnar sem hlykkjuðust líkt og eiturtungur unt stálkrókana á
veggnum og staðhæfði að konan vildi fá eina lengju. Ég vissi ekki ná-
kvæmlega hvað það var sem hún horfði á. Ef til vill hafði hún séð
köngulóna spinna vef sinn rnilli skoltanna á svínshausnum. Strengja hann
yfir glenntan kjaftinn og festa í jarðarberið og hlaupa þannig úr einu horni
í annað, böðuð í ljósum kæliborðsins.
Kjötmeistarinn hafði gert nokkrar tilraunir til að heilsa henni. I fyrstu
8