Stúdentablaðið - 15.12.1992, Síða 12

unnar við sögina. Verkurinn í hálsinum virtist linast við setuna, ég fór í
vettlingana og opnaði frystinn, stóð eilitla stund fyrir innan dymar og beið
eftir að flúorstengurnar hættu að titra og þreifaði mig síðan áfram í ís-
gufunni. Svínsskrokkurinn skagaði út úreinni hillunni, vafinn í gaspoka.
Ég bar hann í fanginu frant í verslunina, lagði kinnina örstutta stund upp
við freðið kjötið og örfínar gufuslæður stigu undan henni, upp af bleiku
skinninu. Ég gekk með hann framfyrir borðið og stakk honum ofan í netið.
Höfuðlaus hálsinn á undan og beinfreðnar klaufirnar standandi uppúr eins
og þær væru hendur einhvers sem teygði sig út í loftið.
Hún staldraði næst við hjá bakaríinu. Dyrnar inn á lagerinn voru sjálf-
sagt opnar og þar inni hveitipúðraðir bakarar að störfum en þybbin stúlka
frammi í afgreiðslunni sem studdi höndum á mjaðmir meðan hún beið
eftir fyrirmælum kvennanna, lagaði rautt hárbindið milli pústa og rétti
brauðin yfir borðið. Konurnar tróðu þeim í innkaupanetin sem höfðu
tútnað svo út að við sáum vart hvað var handan við vagninn. Engu að síður
reyndum við að fylgjast með hvert hún stefndi. Skyggndumst eftir gang-
inum og grilltum í ávaxtaborðin við enda hans sem teygðu sig meðfram
veggjunum eða stóðu úti á gólfinu eins og blikkslegnar eyjar. Þegar
vagninn skyndilega beygði inn í eitt rekkabilið, sáum við að ávaxtafólkið
hafði myndað skipulega röð framan við eplabingina. Við veifuðum þeim
unt leið og hún var kornin í hvarf og þau vinkuðu hikandi á móti. Líklegast
höfðu þau haldið að hún héldi rakleiðis til þeirra eftir brauðkaupin og voru
eilítið óróleg yfir þessari truflun. Vagninn aftur horfinn inn á milli rekk-
anna og hún líkt og áhugalaus stýrimaður í brúnni, hátt yfir vörunum með
höndina undir hökunni og túrbaninn við það að rekast í loftstokkana.
En líklegast hafði hún aðeins gleymt einhverju og ákveðið að sækja
það í snatri því eftir stutta stund kom hún aftur fram á ganginn og í gleði
sinni yfir endurkomu hennar, tók grænklætt ávaxtafólkið að klappa.
Hvarvetna handan við afgreiðsluborðið birtust andlit sem vildu vita hvað
væri á seyði, horfðu undrandi á ávaxtafólkið og skimuðu í kring um sig
líkt og þau gætu fylgst með bergmáli lófataksins berast um salinn. Hún
reisti sig aðeins hærra í vagninum, ýtti höndunum ofan í púðastaflann og
hóf sig upp. Handan við fellingarnar sáum við í fyrsta skipti móta fyrir
brjóstum hennar, stórum, ávölum brjóstum sem fóru vel við bakgrunn á-
vaxtahlaðanna og á meðan lófatakið hljómaði hækkaði hún sig enn uns
hún sat upprétt í vagninum. Hvít hulan í andliti hennar gliðnaði og und-
10