Stúdentablaðið - 15.12.1992, Qupperneq 14

við. Hjólaskautarinn skaust í veg fyrir mig og hafði nærri því fellt mig,
fætur hans grónir við skautana eins og ég hafði haldið. Hann hvarf aftur
inn á milli rekkanna og veifaði í mig eins og hann vildi að ég kæmi á eftir
en ég virti hann ekki viðlits.
Ég hélt að ég gæti klifrað rakleiðis upp á vagninn og sest niður á
brúnina en sterk ilmvatnslykt hennar stöðvaði mig á miðri leið og ég
hikaði. Þetta var undarlega þungur ilmur sem sveið í nefgöngin og slævði
mig. Aftan í hnakkanum braust fram stingandi verkur sem breiddist út yfir
höfuðskelina og hamraði á beininu. Ég leit niður og sá drengina standa
fyrir aftan vagninn. Þeir horfðu niður í marmaragólfið líkt og í skömm og
voru ef til vill að hugsa um að henda sér niður og sökkva í steininn. Ég
ætlaði að reisa mig við og líta framan í hana, en konumar kölluðu til mín
og sögðu mér að lúta áfram höfði. Fellingar kjólsins fyrir neðan mig og
inni í svörtum skuggunum fannst mér ég sjá litla ljóspunkta dansa. Þeir
hoppuðu til og frá í hringlaga mynstrum sem síðan margfölduðust þegar
broddamir sprengdu hársvörðinn við fyrsta höggið. Ég sleppti takinu á
riminni og fálmaði eftir hnjánum á henni en hún barði aftur í sárið og síðan
hvað eftir annað og hendurnar hrutu í lausa bríkina en fundu engan
stuðning og ég féll niður á kjólinn, ofan í fellingarnar og sá enga ljós-
punkta lengur, heldur fann aðeins höggin á skelinni og blóðið leka niður
vangann. „Hvað nú?!“ gat ég hrópaði úr sleninu en fékk ekkert svar.
Drengirnir hlutu að hafa gripið um handföngin því skyndilega kipptist
vagninn til og ég féll niður í innkaupanetið. Könguló stökk út úr vörunum.
Hún fikraði sig áttfætt yfir andlitið á mér en hikaði við augað, þreifaði
varlega á því áður en hún stökk til hliðar og lenti á sárinu.
12