Stúdentablaðið - 15.12.1992, Side 27

JÓHANNA HAUKSDÓTTIR:
Úljurinn og barnið
Á leið sinni í gegnum skóginn mætti hann barni.
Það var sæt lítil stúlka. í rauðri hettukápu og með strákörfu á hand-
leggnum. Og hún hoppaði ýmist eða dansaði eftir stígnum, sólargeislar
léku sér í hári hennar og hún söng eitthvert lag með silfurskærri rödd.
Honum fannst sem fugl ilygi. Hún nálgaðist stöðugt, og brátl lagði ilm
hennar að vitum hans.
Eins og allir vita er ekkert til sem æsir upp hungrið í langsoltnum úlfi
á sama hátt og lyktin af smástelpu. I minningunni er hún mjúk. Heitt,
dísætt blóð hennar loðir við góminn. Kjöt hennar meyrt og safaríkt líkt og
fullþroskuð ferskja. Jafnvel beinin eru svo mjúk að þau má bíta í sundur
og sjúga úr þeim merginn án minnstu fyrirhafnar. Það væri því lygi ef ég
segði ykkur að hann hefði ekki langað til að rífa hana í sig, en hann hafði
orðið þess var að veiðimönnunum í skóginum var farið að gremjast það
að hann æti börn þeirra. Og þar sem veiðimenn eiga byssur taldi úlfurinn
ráðlegast að forðast böm. Hann ætlaði því að víkja af veginum, en barnið
hafði þegar komið auga á hann.
„Halló úlfur!“ kallaði barnið. „Ég er á leið til ömmu minnar, viltu
verða mér samferða þangað?“
Eins og fyrr sagði var úlfurinn soltinn og enda þótt tilhugsunin um
ömmuna væri ekki sérlega freistandi vissi hann að hann yrði að nærast.
Hann gaf sig því á tal við barnið í þeim tilgangi að finna ömmuna. Því eins
og þið eflaust vitið eru ömmur vanastar því að loka sig inni í litlum húsum
í stað þess að vera rauðklæddar að dansa í skóginum. Þær eru því ekki
alltaf eins auðfundnar og börnin. Hann gaf sig því á tal við stúlkuna og
spurði vingjamlega hvar amma hennar byggi.
Úlfurinn er í eðli sínu veiðidýr. Hann kærði sig ekki um að vera leiddur
að bráðinni og vildi því ekki vera barninu samferða alla leiðina. Auk þess
25