Stúdentablaðið - 15.12.1992, Side 35

JÓN MARINÓ SÆVARSSON.
Frásaga
Kristjáns Jónssonar
A leið minni í vinnuna þennan kátlega dag verður mér það skyndilega
Ijóst að líf mitt er blekking.
Öskudagur hefur reyndar aldrei verið minn dagur. Ég hef aldrei getað
þolað böm.
A Landakotshæðinni sé ég að maðurinn með ljáinn bíður við gang-
brautina. Kirkjan blasir við mér á aðra hlið með ekkert höfuðfat. Ekki einu
sinni kross. A hina hliðina bölvaður spítalinn.
Staða mín er alveg á hreinu þarna í bílnum. Ég verð auðvitað að hleypa
manninum yfir.
Hann hefur stutt á hnappinn og rauða ljósið segir mér að stoppa. Ég geri
það en djöfull líkar mér það illa. Það blikar á ljáinn í morgunsárið. Sá
árstími er kominn þegar sól er hærra á lofti.
A leiðinni yfir verður honum skyndilega litið á mig. Mér sýnist hann
vera hauslaus þessi djöfull en það glittir í tennur þama undir hettunni.
Hann brosir. Mér finnst hann Iilæja. Kannski til að dylja tilfinningar sín-
ar.
„Ég finn til óvildar í þinn garð,“ hugsa ég um leið og hann hverfur mér
sjónum.
Á leið minni heim þessa sömu leið nokkrum tímunt seinna verður mér
hugsað til dauðans og þegar ég nálgast þessa sömu gangbraut ákveð ég að
snúa við.
En ég get ekki snúið við. Bíllinn bara heldur áfram.
Ég fölna og tek að skjálfa í hnjánum. Ég er fáviti.
33