Dýraverndarinn - 01.05.1980, Blaðsíða 8

Hugsað til horfinna vina
1. Sleipnir Glóason í Hruna.
Sleipnir var fæddur 1922 á Koila-
fossi í Miðfirði í V-Húnavatns-
sýslu. Móðir hans hét Héla, borg-
firsk að kyni, grá að lit, mjög falleg,
en ekki tamin. Héla var undan jörp-
um hesti frá Ósum í Vesturhópi.
Móðir Hélu hét Grána, borgfirsk að
kyni, hvít að lit. Hún hafði mikla
vekurð og var ágætis reiðhestur.
Faðir Sleipnis hét Glói, af Barka-
staðakyni. Hann var rauður, vel
ættaður og skörulegur hestur. Hann
var notaður mest sem vinnuhestur,
komu því lítið fram reiðhestshæfi-
leikar.
Tryggvi Stefánsson á Barkastöð-
um í Miðfirði var eigandi Sleipnis
og ól hann upp mjög vel. Tryggvi
er dugnaðarmaður, nú bóndi á
Skrauthólum á Kjalarnesi. Tryggvi
er mikill hestamaður og tamninga-
maður. Hann er gæddur um leið
þeim dýramæta hæfileika að skilja
sálarlíf dýranna. Það er ein af hin-
um miklu guðsgjöfum hér á jörð.
Nú gef ég Tryggva orðið:
„Sleipnir var í minni eign fyrstu
6 árin á ævi sinni. Hann gekk und-
ir móður sinni fyrsta hálfa annað
árið. Eftir það var hann hafður inni
að vetrinum. Honum var gefið
mjög vel. Hann þótti óþarflega vel
upp alinn. Ég sá um hann að öllu
leyti, gaf honum, hirti hann og
tamdi. Kynni okkar urðu því mikil
og tókst með okkur vinátta.
Sleipnir var frekar stór hestur,
dumbrauður, aðeins ljósara fax.
Hann var glófextur ungur. Vöxtur-
8
f ón T h ororensen
inn mjög fallegur, sívalur og kvið-
lítill, samsvaraði sér allur vel. Tígu-
legt höfuð og háls, svipurinn höfð-
inglegur, fríður og hreinn, sem lýsti
af kyngöfgi. Það var til þess tekið,
hve vel hann bar sig, þegar hann
var ungur. Allur gangur hreinn og
afbragðstöltari. Skeið átti hann líka
mikið og hreint. Taumléttur var
hann ætíð og lundin ljúf, en gat
orðið harður á brúnina, ef honum
mislíkaði. Hann var mjög góður í
umgengni, vinalegur og ljúfur.
Styggur var hann úti alla tíð. Hann
lét til dæmis, þegar hann var ung-
ur, aldrei ná sér nema einu sinni í
sama aðhaldi af gangandi manni.
í tamningu var Sleipnir mjög
skemmtilegur, þægur og ljúfur.
Reiðhestshæfileikar komu fljótt í
ljós. Mikið ofríkislaust fjör, falleg-
ur höfuðburður, töltið hátt og fall-
egt, skeið sérlega mikið og hreint.
Engir sérstakir árekstrar við tamn-
ingu.
Sleipnir var vithestur. Það sann-
aði hann mér oft. Læt ég fylgja
hér eina ferðasögu. Einu sinni var
ég í kaupstaðarferð með þrjá hesta
undir áburði. Ég reið Sleipni, sem
var þá fimm vetra. Ferðin gekk
greiðlega, þar til á heimleið. Stuttu
eftir að ég lagði af stað, varð ég
mjög veikur. Svo aumur varð ég, að
varla gat ég setið í hnakknum. Leit
því ekki vel út, komið undir kvöld
og löng leið framundan. Ég var að
velta fyrir mér, hvað gera skyldi.
Tók ég þá eftir því, að nú var
Sleipnir breyttur. í stað þess að vera
dálítið ör og ærslafenginn var nú
komin alvara í staðinn. Það kom
greinilega í ljós, að hann skildi
hvernig ástatt var með mig. Nú
sýndi hann svo mikla gætni i öll-
um hreyfingum, að ég gat ekki
dottið. Ég ákvað því að láta Sleipni
og lukkuna ráða og halda áfram.
Sleipnir brást heldur ekki og skil-
aði öllu heilu í höfn. Það var ótví-
rætt gætni hans og viti að þakka.
Næst þegar ég kom á bak Sleipni
var mér forvitni á að vita, hvort
hann væri virkilega svona breyttur
eins og fram kom í umræddri ferð.
Þá kom fljótt í ljós, að ekkert var
breytt. Nú þurfti ekki að sýna neina
sérstaka gætni. Nú gat ég passað
mig sjálfur." Hér lýkur frásögn
DÝRAVERNDARINN