Dýraverndarinn - 01.05.1980, Blaðsíða 22

orðnir bestu vinir. Svo gaf ég hon-
um nafn. Ég ákvað að hann skyldi
heita Einstein, vegna þeirra miklu
gáfna, sem hann bjó yfir. Stundum
fór hann út, en hann kom alltaf
aftur nokkrum dögum seinna.
Hann hafði jú verið og var ennþá
villiköttur í eðli sínu.
A sunnudögum fórum við pabbi
alltaf að veiða í lítilli á, sem var
ekki langt frá heimili mínu. Við
tókum alltaf Einstein með og hann
skemmti sér aldrei minna en við.
Ef aðrir villikettir voguðu sér að
nálgast þá setti Einstein upp
kryppu og hvæsti. Það brást ekki
að þeir flýðu.
Þannig leið sumarið. Ég var
ekki lengur einmana. Ég hafði
Einstein og þegar hann var á
flakki lék ég mér við strákinn á
hæðinni fyrir ofan. Pabbi fékk
aftur vinnu um haustið. Allt virt-
ist ætla að verða gott aftur. Ef til
vill gætum við flust aftur á gamla
staðinn þar sem við áttum eitt sinn
heima. En mamma sagði að við
hefðum ekki næga peninga enn
sem komið væri svo aldrei var rætt
um flutninga heima.
Stuttu eftir að ég byrjaði í skól-
anum hvarf Einstein. Fyrst hélt ég
að hann myndi koma eftir fimm
daga eða svo. En þegar hann hafði
ekki látið sjá sig eftir hann tíma
byrjaði ég að hafa áhyggjur.
— Kannski kemur hann aldrei
aftur. Jú, ábyggilega, hugsaði ég
vonglaður. Þegar hann hafði ekki
láitð sjá sig í þrjár vikur neyddi ég
sjálfan mig til að líta framan í
raunveruleikann. Hann var farinn
frá mér fyrir fullt og allt, og kæmi
aldrei aftur. Ég grét fyrst, en það
bætti ekkert.
Eina nóttina snjóaði og um
morguninn var allt hvítt úti og
fjögurra stiga frost. Ég var að
koma úr skólanum ásamt vini mín-
um er við rákumst á svartan kött,
sem lá dauður í snjónum.
Það var Einstein.
Ég fékk tár í augun er ég leit
á hann. Augun voru lokuð og lík-
aminn harður eins og spýta. Ég
fór með hann heim og gróf hann
í garðinum heima, þar sem ég fyrst
hafði séð hann. Á leiði hans lét ég
kross sem á stóð:
„Hér hvílir Einstein. Blessuð sé
minning hans."
Eftir að ég var búinn að syngja
lítinn sálm honum til heiðurs, fór
ég inn og lokaði dyrunum að baki
mér.
ENDIR.
Spurningar og svör
Guðbrandur A. ísberg spyr:
1. Kæri Dýraverndari. Mig langar
til að spyrja nokkurra spurn-
inga um „ondulata", eða sam-
kvæmis-páfagauka. — Ég hef
lesið að páfagaukar megi ekki
vera í dimmu herbergi. Mitt
herbergi snýr í norður og skín
sólin þ. a. 1. aldrei inn nema
á kvöldin. (Glugginn er stór,
herbergið lítið). Er þetta nokk-
uð of dimmt fyrir þá?
Svar:
Nei, þetta er í lagi, það er ein-
mitt gott að fuglabúrið standi ekki
í sólskini.
2. Hvert á hitastigið að vera í her-
berginu?
Svar:
Venjulegur stofuhiti, svo sem
20°—22° C. Ef hitinn er hærri er
hætt við að fuglinn fari að fella
fiður, en skaðar hann ekki að öðru
leyti.
3. Hver er æskileg stærð á búri
fyrir tvo fugla? —
Svar:
Til dæmis 50x35x40 sentimetr-
ar og er þá átt við lengd, breidd
og hæð. (Búrið getur aldrei orðið
of stórt).
4. Fuglarnir þurfa að hreyfa sig
(utan búrsins auðvitað) hvern
dag. — Hve langur á sá tími að
vera?
Svar:
Aldrei minna en 30 mínútur á
dag og helst á sama tíma ætíð.
5. Hvað geta ondúlatar verpt
mörgum sinnum á ári?
Svar:
Ef hreiðurkassinn er hafður stöð-
ugt á búrinu, geta þau hjónin
verpt og ungað út stanslaust. — En
ef þú villt fá heilbrigða unga, þá
láttu parið aðeins unga út tvisvar
á ári, með nokkurra mánaða milli-
bili. Upplýsingar um meðferð
ondualta getur þú fengið í síma
12495, Reykjavík.
A. K.
22
DÝRAVERNDARINN