Dýraverndarinn - 01.05.1980, Blaðsíða 17

— Hvort af því stöfuðu einhver
vandræði og þá hvers konar
vandræði. Ef um einhver vand-
ræði var að ræða var reynt, að
grafast fyrir um ástæðurnar
fyrir þeim.
— Hvort meðferð dýranna væri
eins og hún ætti að vera skv.
dýraverndunarlögunum.
— Hvort það væri algengt að
dýraeigendur gæfust upp á hús-
dýrahaldi sínu og hverjar
ástæður væru fyrir því.
— Hvernig Keflavíkurbær búi að
dýraeigendum og dýravernd.
— Hve mikið og hve lengi Kefla-
víkurbær hafi styrkt Sædýra-
safnið við Hafnarfjörð og af
hverju það sé styrkt.
— Hvort áhugi væri fyrir stofnun
og starfrækslu dýraverndunar-
félags í Keflavík.
Einnig var nemendum ætlað að
kynna sér grundvallaratriði í með-
ferð og uppeldi heimilisdýra. Ef
áhugi yrði fyrir því hjá nemend-
um yrði verkleg kennsla í hirðingu
og uppeldi heimilisdýra.
Til þess að ná framangreindum
markmiðum var nemendum bent
á að gera úrtakskönnun á húsdýra-
haldi, þ.e. taka fyrir ákveðna tölu
húsdýraeigenda og ákveðna tölu
manna sem ekki eiga dýr og leggja
fyrir þá spurningar.
Þeir nemendur í hópnum, sem
sjálfir áttu dýr, notuðu eigin
reynslu.
Nemendum var bent á að ræða
við bæjarstjórann í Keflavík, og
trúnaðarmenn Sambands dýra-
verndunarfélaga íslands á Suður-
nesjum til þess að afla upplýsinga
og kynnast viðhorfum þessara að-
ila til húsdýrahalds.
Nemendur ræddu einnig við
starfsmann S.D.Í.
Framh. á bls. 20.
DÝRAVERNDARINN
Sædýrasafnið
í viðtali hópsins við bæjarstjórann í Keflavík kom
fram að Keflavíkurbær styrkir Sædýrasafnið fjárhags-
lega, en ekkert fé rennur af hendi bæjarins til dýra-
verndar. Honum var lánað eintak af reglugerð um
dýragarða og sýningar á dýrum, og eftir að hún hafði
verið lesin gaumgæfilega var haldið í Sædýrasafnið í
Hafnarfirði.
Og ef gripið er niður í skýrslu hópsins eftir þá ferð
má lesa:
„Daginn 27. febr., 1980 fórum við sjö stelpur úr
Gagnfræðaskólanum í Keflavk í skoðunarferð í Sæ-
dýrasafnið. Yfirleitt fer fólk í Sædýrasafnið sér til
skemmtunar, en það er langt frá því að það sé gaman
að skoða. þar.
Það fyrsta sem blasti við okkur þegar við komum
þar, var að girðingin var öll í drasli. Síðan skoðuðum
við selina og þá var verið að gefa þeim. Það voru líka
stórir selir í annarri laug og þar var hræðilega skítugt
og rann vatnið út úr veggnum. Svo fórum við að skoða
liskana og hjá þeim var hræðilegt nm að litast. Búrin
voru lítil og fiskarnir lágu hver ofan á öðrum eins og
í sardínndós. Allt mjög skítugt og óþrifalegt.
Þegar við gengum þarna út blasti ekki betri sjón við
okkur og það var hjá refunum. Þeir voru allir svo skít-
ugir að feldurinn var alveg klístraður af skít. Og svo
var búrið þeirra svo liræðilega lítið og þeir bara æddu
um.
Fórum við svo inn að sjá kanínurnar, kengúrurnar
og hamstrana. Það voru einu dýrin, sem var þrifalegt
hjá. Hjá ljónunum og öpunum var ferleg lykt, og karl-
Ijónið virtist í vondu skapi, því það stökk á grindverk-
ið fyrir búrinu. Þarna er hættulegt fyrir lítil böm því
þau geta komist alveg að ljónunum.
Það var líka gat á girðingunni hjá ísbjörnunum og
hjá þeim voru gamlar matarleifar, sem voru örugg-
lega byrjaðar að úldna. Síðustu dýrin, sem við sáum
voru kindur og geitur. Og hjá j^eim var mjög sóðalegt.
í þessu Sædýrasafni er alveg ferlega sóðalegt og lítið
pláss fyrir dýrin og okkur finnst að fólk ætti ekki að
láta bjóða sér að skoða þetta Sædýrasafn.“
17