Dýraverndarinn - 01.05.1980, Qupperneq 11

Neðst til vinstri á myndinni er hundurinn Skuggi, ofan viö hann er Sleipnir. Um háls hans heldur séra Jón Thoraren-
sen og viÖ hliÖ hans er Ingibjörg kona hans, þá Neisti. Þar ncest er GuÖmundur Valdimarsson, sem var vinnumaður
hjá presti er myndin var tekin, hann er nú búsettur á Stokkseyri. Drengurinn lengst til hcegri hét Ólafur, sonur Har-
aldar Ólafssonar, skipstjóra hjá Eimskip. Ólafur er nú lálinn.
þeirra með, seint eða snemma. Þeir
veittu mér sína þjónustu, sem best
þeir gátu og sýndu mér í verki
bestu gjafir andans, órjúfanlega
vináttu, fórnarlund og dæmalausa
tryggð. Því segir skáldið: „Milli
manns og hests og hunds hangir
leyniþráður." Sterkt óslítandi band.
Minningin hefur orðið svo sterk
með tímanum, að hún hefur kom-
ist að innstu kviku tilfinninganna.
Þetta er reynsla óteljandi dýravina.
Þess vegna hafa slíkir menn bæði
fyrr og síðar tregað svo sárt þessa
mállausu vini að þeir hafa oft grát-
ið við minningarnar um þá. Ég er
einn af þeim.
Margt er sameiginlegt með tví-
fætlingum og ferfætlingum, þegar
nánar er hugsað. Þó sálarlíf dýr-
anna sé okkur mönnum að mestu
leyti lokuð bók, þá er það hreinna
og saklausara en hjá mönnum.
Mennirnir hafa fullkomnari heila
og þroskaðra vitsmunalíf til alls
konar afreka og fegurðar í heimi
andans en um leið er mannleg vit-
und óvarin alls konar glæpahugs-
unum og illmennskutilhneigingum.
Oft þyrstir manninn í það að gjöra
illt af sér og drepa, sömuleiðis sér
til skemmtunar. Þegar svona kem-
ur fyrir og það gerist því miður
alloft, þá eru dýrin samanborið við
mennina hinar göfugu og æðri
skepnur jarðarinnar, en maðurinn
lægsta dýrið og versta á jarðar-
kringlunni.
Sálarlíf dýranna og hinir mörgu
og dásamlegu hæfileikar þeirra eru
eins og ég sagði áðan lokuð bók
að mestu okkur mönnum. Líklega
af því að slíkar rannsóknir gefa
ekki nóg af sér í aðra hönd. En
miklu hugviti, peningum og mann-
afla er varið til þess að fullkomna
allar veiðar á öllu sem Iífsanda
dregur í lofti, láði og legi. Og það
lítur út fyrir að verstu blóðhundar
jarðarinnar eigi þá ósk heitasta að
geta útrýmt heilum dýrategundum,
sbr. hvalina og fleiri dýr. Af þessu
sést hvílík fjarstæða það er, að mað-
urinn sé æðsta skepna jarðarinnar.
Kristin kirkja ætti að biðja fyrir
dýrum jarðarinnar í hverri messu
og minnast orða höfundar síns sem
sagði: Svo framarlega sem þér hafið
gjört þetta einum þessara minna
minnstu bræðra, þá hafið þér gjört
mér það. (Matt. 25.40).
Að lokum þetta: Ég hefi fyrr
og síðar á lífsleiðinni hitt skyggnt
fólk, sumt eða flest, sem engin
kynni hefur haft af mér áður. En
flest hefur það af fyrra bragði
minnst á það við mig að ég hafi
átt svartan hund og dumbrauðan
DÝRAVERNDARINN
11