Dýraverndarinn - 01.05.1980, Blaðsíða 10

nógu traustur. Undantekning frá
þessu var ferð mín ein yfir Tungu-
fljót á ís í tunglskini. Við vorum
búnir að reyna það, að ísinn var
tryggur. Hann tók sjálfviljugur
mikinn skeiðsprett yfir ána og mér
varð það ekki ljóst, hvort þetta var,
að hann teldi ísinn ekki nógu sterk-
an eða þetta væri af öðru.
Einu sinni um vetur fór ég á
honum sem oftar, austur í Gnúp-
verjahrepp í landnyrðingi og miklu
frosti. Stóra-Laxá var á hellu, þeg-
ar við fórum austur yfir hana á
Heljarþremi. Þetta var snemma
morguns. Meðreiðarmaður og vin-
ur minn var Sveinn Sveinsson óð-
alsbóndi á Hrafnkelsstöðum.
Sveinn var mikill og snjall hesta-
maður. Þegar liðið var langt á dag,
héldum við aftur til árinnar. Þá
hafði froststífla í gljúfrinu fyrir of-
an sprungið og vatnið fossaði fram
ofan á ísspönginni. Vatnsflaumur-
inn var í miðja kálfa, þegar við að-
gættum hann. ísspöngin var alveg
óskemmd okkar megin við austur-
bakkann og þegar við reyndum
hana. Við fórum á bak hestum okk-
ar og héldum áleiðis yfir spöng-
ina. Þegar við áttum eftir sem svar-
aði tíu föðmum að vesturbakkan-
um, snarstansaði Sleipnir og bifað-
ist ei meir. Sveinn sagði strax:
Sleipnir finnur, að ísnum er ekki
að treysta, það sem eftir er. Það er
ekkert að gera fyrir okkur annað
en að fara af baki og teyma hest-
ana, ísinn brestur fyrr en varir. Það
vill til að áin er orðin grunn hér,
hætta á engin að vera að fara til
botns hér. Við gerðum þetta fljót-
lega og ég teymdi Sleipni, sem þá
var taumljúfur eins og vanalega.
Við höfðum farið eitthvað um þrjá
til fjóra faðma, þegar kvað við mik-
ill smellur. Stórt stykki brotnaði og
við og hestarnir sukkum til botns.
Það var kalt, ógurlega kalt snöggv-
ast, djúpið klofdjúpt en stutt upp
úr ánni. Verst var að komast á bak
aftur, því fötin frusu strax. Frostið
var um 14 stig. En hestarnir bein-
línis þutu með okkur heim að Sól-
heimum, þar sem við fengum þurr
föt og hestarnir hlýtt hús. Þetta fór
vel. En Sleipnir var næmur á styrk-
leika íssins.
Einu sinni kom síra Ólafur Magn-
ússon prófastur í Arnarbæli í visi-
tasíuferð að Hruna. Hann var með
dóttur sinni Lovísu. Síra Ólafur var
mikill hestamaður og höfðingi um
flest. Þau feðgin voru með fjóra til
reiðar, allt stríðalda gæðinga. Við
fórum snemma morguns til Tungu-
fells en til baka vesturleiðina með
fram Hvítá. Það er löng leið. Inn-
an um þessa gæðinga sótti Sleipnir
í sig fjör og þrótt. Þá varð að halda
aftur af honum. Hann var alltaf
orðinn fremstur á leiðinni heim.
Síra Ólafur prófastur sagði þá við
mig: „Ég sé það að mikið er varið
í þinn fallega hest. Hann hefur
dæmalaust þrek og fjör."
Sleipnir var mjög minnugur á
allt það sem að honum sneri. Það
var alltaf vani hans að taka sprett
heim frá túngarðshliðinu á þeim
bæjum, þar sem hann átti von á
góðu heyi í stallinum. Hann þekkti
þá og gjöfina þar. Ég gæti nefnt
dæmi en geri það eðlilega ekki. En
undantekningu verð ég að gera með
Stóra-Núp. Þar tók Sleipnir ávallt
mikinn sprett alveg heim að hest-
húsi. Enda dekraði húsbóndinn Jó-
hann Sigurðsson við hann. Blessað-
ur sé Jóhann fyrr og síðar fyrir
þetta, eins og allir aðrir, sem tóku
Sleipni vel.
Þegar ég kom heim að Hruna úr
ferðalögum, þá beið Sleipni ávailt
gott hey í stalli og full vatnsfata
sem stungið var niður í hægri enda
jötunnar. Hann tók fyrstu tugguna
rólega, en þegar hann fann, að þetta
var góð taða, þá kumraði hann. Svo
byrjaði hann á heyinu, tók hverja
tuggu í munninn og vætti hana í
fötunni áður en hann byrjaði að
tyggja og gaf svo frá sér öðru
hverju þetta sama ánægjuhljóð,
drakk svo á milli teiga úr fötunni
og lét í sér heyra þetta sama lága
ánægjuhljóð við og við meðan hann
lauk við gjöfina.
Það eru nú mörg ár síðan ég átti
þá Sleipni og Skugga. Nú eru þeir
í þeirri veröld, þar sem þá hvorki
hungrar né þyrstir. Frá heilagri for-
sjón Guðs fengu þeir lífið hér á
jörð þessa miklu dásamlegu gjöf
og með henni kærleikann, fórnfýs-
ina og tryggðina, sem ekki verður
með orðum lýst hjá þeim. Þessar
himnesku gjafir ávöxtuðu þeir vel
í jarðvist sinni. Þeir munu því
njóta lögmáls framvindunnar, guð-
legrar alheimsorkunnar, sem bæði
skepnur og menn eru vígð til sam-
kvæmt heilbrigðri hugsun og guð-
legri trú.
„Heill sé þér vinur
vinleysingja
mikli hugmildi
hjarðadrottinn."
(Þ.E.)
Að undanteknum ástvinum mín-
um og skyldfólki eru engar líf-
verur, sem hugur minn og hjarta
hefur dregist eins fast að og þess-
um tveimur vinum mínum. Það
var svo oft þegar ég var á ferð í
myrkri og fjarri bæjum að þá var
það hesturinn minn og hundurinn
minn, sem veittu mér styrk og
gleði. Þeir vörðu lífi sínu og kröft-
um fyrir mig, hvenær sem ég þurfti
10
DÝRAVERNDARINN