Dýraverndarinn - 01.05.1980, Blaðsíða 9

Tryggva Stefánssonar, og er ég hon-
um þakklátur fyrir þessa fallegu
lýsingu á útliti, kostum og viti
Sleipnis.
Frá Tryggva fór Sleipnir til Hall-
dórs Gunnarssonar, kaupmanns í
Reykjavík, sem fór vel með hann
á allan hátt og átti hann í tvö ár,
en þjóðhátíðarárið 1930 var mér
gefinn hann af sex vinum mínum,
sem voru í fæði hjá móður minni
Elínu Elísabetu Thorarensen.
Þar með var Sleipnir, fallegi,
trausti og góði hesturinn, kominn
í mína eigu. Nú hefjast þáttaskil í
lífi Sleipnis. Nú voru það ekki
stuttar skemmtiferðir á sunnudög-
um, heldur skylduferðir, ef veður
var annars fært og svo húsvitjunar-
ferðir á 120 bæi árlega fyrstu árin,
þar sem stundum var langt á milli
bæja. Nú kom það sér vel, hve
Sleipnir var vel upp alinn hjá
Tryggva Stefánssyni. Sleipnir var
alltaf traustur og einhver ólýsanleg
öryggistilfinning var að ferðast á
honum, það var sama hvort var hol
klaki, leysingar, vatnavextir eða ís-
ar og hríðarbyljir eða blíðir sumar-
dagar og blátærir lækir. Þetta var
skylda en ekki skemmtiferðir, og
eigandinn, sem á Sleipni sat, vanari
keipstokk en kosta klár, þótt
ánægju hefði hann mikla alla tíð
af Sleipni sínum. Þess vegna týndi
eigandinn smátt og smátt því fína
og listræna hjá Sleipni, því neist-
ann vantaði, en sem betur fer, get-
ur maður unnið sér daglegt brauð,
þótt neistaflug fylgi ekki með.
En traustleiki, góðlyndi og dugn-
aður þroskaðist með hverju ári hjá
þessum göfuga og góða hesti. Var
hægt að hugsa sér betri ferðahest?
Við þetta bættist einstök ratvísi í
dimmviðrum og hríð og varkárni
DÝRAVERNDARINN
í sambandi við ísa, keldur eða gil.
I hvaða átt, sem ég fór, var það ör-
uggt, að hann þekkti landið og leið-
ina á eftir fyrstu ferð. Eg sá það á
hreyfingum hans á vissum blettum,
þar sem hann hafði sérstakt lag að
fara um. En þó hann væri bæði
taumljúfur og góðlyndur var skapið
viðkvæmt og stórt, ef því var að
skipta. Hann átti bágt með að
gleyma mótgerðum.
Eg hafði fimm kirkjusóknir fyrst.
í fyrstu húsvitjun minni kom ég á
bæ einn, sem oftar. Veður var gott,
haustblær en sólfar og hlýtt. Eg
reið Sleipni eins og venjulega. Eg
fór af baki við túngarðshliðið, steig
svo aftur á bak og reið heim göt-
una. Eg sá húsbóndann standa úti.
Þegar ég átti eftir svo sem hest-
lengd að stéttarbrúninni hleypti ég
ailt í einu ofan í vatnssvelg eða dý
og hesturinn sat fastur upp í kvið
og ég komst varla af honum, án
þess að sökkva sjálfur. Ég ætlaði að
fara að ónotast eitthvað við hús-
bóndanrn, en þá var hann skelli-
hlæjandi, því hann var grínisti
mikill og mælti: „Séra Jón minn.
Nú skal ég segja þér nokkuð. Ofan
í þessa dýjauppsprettu hafa allir
þínir forverar, sem þú þjónar nú
eftir í báðum köllum hleypt í hús-
vitjunarferðum. Fyrst skal frægan
telja síra Valdimar, þá síra Ólaf son
hans og svo síra Kjartan svo ég
sagði við heimafólk mitt: Nú er
síra Jón eftirmaður þessara allra
um sinn og því verður hann að
fara í dýið líka til þess að öllu rétt-
læti sé fullnægt. Nú eftir dýja-
vígslu ykkar allra, fylli ég upp
þennan meinleysispytt." Svo var
þetta ekki meira.
Næsta haust kom ég að húsvitja
þennan sama bæ um líkt leyti. Ég
var á Sleipni, fór af baki við tún-
garðshliðið og ætlaði svo að ríða
heim götuna. En þá brá svo við,
að Sleipnir hreyfðist ekki, hvaða
tilburði sem ég sýndi. Ég fór af
baki og teymdi hann heim. Þá var
hann Ijúfur og léttur. Vilpan var
horfin, búið að fylla hana. En allt-
af eftir að ég kom á þennan bæ
síðan, varð ég að teyma Sleipni
heim frá túngarðshliðinu.
Á einni leið minni var lítið gil-
drag, sem ég varð oft að fara um.
Það var þurrt á sumrum en á vetr-
um sat læmi í botni þess, misstórt
eftir tíð og veðrum. Einu sinni er
ég kom að þessu gildragi var læm-
ið með stærra móti. Sleipnir stans-
aði. Ég herti á honum að fara yfir
en hann stóð kyrr. Ég var að flýta
mér og var líklega hranalegur við
hann, að því er mér hefur fundist
síðar. Nú hreyfði hann sig ekki.
Ég fór af baki og teymdi hann yfir
læmið. Það var í kálfa mér að
dýpt. En eftir þetta skipti sem okk-
ur bar á milli þarna, stansaði hann
alltaf, væri komið vatn að vetrinum
í gilbotninn. Hann minnti mig
óþægilega á, að ég hafði ekki verið
góður við hann og samviskan þessi
oddhvassa gyðja, særir mig enn í
dag með sínu alþekkta lagi út af
þessu.
Eftir þetta fór ég alltaf af baki
í gilinu, þó ekki væri nema lítil
bleyta komin þar og teymdi hann
yfir. Hann réði þarna en ekki ég.
Hann tók stjórnina af mér, elsku
hesturinn minn. Hann minnti mig
ætíð þarna á yfirsjón mína og eins
það, að úr því hann var alltaf að
vinna fyrir mig, þá átti hann að
minnsta kosti rétt til þess, að vilja
hans yrði líka sinnt og honum sýnd
nærgætni.
Á ferð yfir ár á ís var hann bæði
varkár og viss, en rólegur, þegar
hann var búinn að finna, að ís væri
9