Heimir : söngmálablað - 01.01.1936, Blaðsíða 17

Hugvekja
15
það verður ekki gert með því einu, að kenna hann lil
listar sinnar i orði, eða fyrirheiti um að verk lians verði,
að honum látnum, látin í poka og flutt á þjóðskjala-
safnið til ævarandi geymslu og ævarandi gleymsku. Nei.
Slíka aðbúð þolir varla starfsorka nokkurs manns æf-
ina út. Hver listamaður, ekki einungis þráir, heldur
þarfnast, orku sinnar vegna, að verk lians séu metin,
og þeim gefið færi á að dæma sig sjálf, annaðhvort til
lífs eða dauða, eftir þvi sem verkast vill. Og það geta
þau með þvi einu móti, að komast fyrir eyru almenn-
ings. Ekki einu sinni, heldur margsinnis.
Eg tel óþarft, að fara að leiða rök að þvi, hvers virði
listir og bókmenntir séu fyrir þjóðirnar, þvi það hefir
verið aðal-innihald allra þjóðhátíða-sinna, sem eg liefi
lilustað á. Eg' vil aðeins bæta því við, að listræn afrek
liafa þvi meiri þýðingu fyrir okkar þjóð en aðrar, þar
sem hún er smærri, og af þeim ástæðum litilokuð frá
að standa stórþjóðunum á sporði í flestum öðrum efn-
um. Um þetta eru víst flestir sammála. Og er þá nokk-
urt vit í að láta athafnalif þjóðarinnar á þessum vett-
vangi umtals- og afskiptalaust, liversu öfugstreymandi
sem það lcann að vera? Nei, segi eg og skrifa. Hér er
mál, sem allt listunnandi fólk i landinu á að láta til
sín taka. Hér er mál, sem Bandalag íslenzkra lista-
manna hefði fyrir löngu átt að vera búið að taka til
meðferðar, og ætti nú a. m. k. ekki að setja lengur hjá,
vilji það ekki Jialda áfram að vera það, sem það hefir
ávallt verið, sem sé 0,00. Og hér er sérstaklega verk-
efni fyrir útvarpið, því að með þeim kröftum, sem að
því standa, og það getur tekið i þjónustu sína, er það
lang stærsta álirifa-vald þjóðarinnar til að umskapa
viðhorf hennar til þessara mála. Hvað fyrra atriðið í
undangeiiginni starfsemi útvarpsins snerlir, er búið sem
búið er, og kannske ekki auðvclt að ráða bót á þvi. Þó
mó reikna með, að þjóðin er orðin orkesturmúsikinni
eins vön og liverju öðru staðviðri, og tekur varla eftir