Nýja stúdentablaðið - 01.02.1947, Síða 12

KVEÐJA
Árið 1943 kom út athiglisverð bók í Lundúnum,
og heitir hún Morts pour la France (Þeir dóu firir
Frakkland). Bók þessi hefur að geima hinstu kveðj-
ur ímissa manna til frænda og vina. Þjóðverjar tóku
alla höfundana af lífi sökum starfs þeirra í þágu
frönsku frelsisbaráttunnar, en þeir gátu komið
nokkrum kveðjuorðum frá sér firir aftökuna. Flestir
þessara manna voru sósíalistar að skoðun, og vafa-
Iaust mundi afturhaldið hér á landi velja þeim öll-
um samheitið kommúnistar, þótt slíkt sé ekki að öllu
leiti rétt. Margir þeirra voru ungir námsmenn, sem
áttu alla framtíðina firir sér, en þeir fórnuðu hik-
laust lífi sínu firir hugsjónir sínar.
í öllum þessum bréfum birtist manni sameigin-
legt einkenni allra sannra sósíalista, þráin til að
skapa mannkininu betra og fullkomnara b'f. Origgi
það, sem góður málstaður veitir, hefur gert sósíalism-
ann að andlegu stórveldi, sem enginn getur sigrað.
Andstæðingar hans hafa engin vopn, sem bíta hann,
önnur en þau, sem sósíalistar smíða þeim sjálfir með
fávíslegu framferði. Þótt eigi væri af öðrum sökum
en þessum, verða unnendur þeirrar stefnu að kosta
kapps um að vera vandaðir menn í hvívetna.
Hér er birt eitt bréf úr bókinni Morts pour la
France, til þess að íslendingum gefist kostur á að
kinnast hugarfari manna, sem dóu firir hugsjónir sín-
ar í frelsisbaráttu síðustu ára. Þíðingin er gerð af
Árna Böðvarssini, stud. mag.
Bréf frá Bloncour, sem var sonur þingmanns úr
liópi sósíalista og hafði orðið blindur í stríðinu.
Hann hafði’ stundað nám við háskóladeild í
náttúruvísindum, en nasistar dæmdu hann til
dauða sem skæruliða. -— Hann var félagi í æsku-
líðsfilkingu franskra kommúnista.
Kæru foreldrar!
Þegar þið fáið þetta bréf mitt, munuð þið þegar
hafa fengið hina hræðilegu fregn. Eg dei hugrakkur,
og ég skelf ekki firir dauðanum. Ég harma það ekki
heldur, ef það getur orðið til þjónustu föðurlandsins
eða frelsisins. •
Mér þikir það mjög sárt að enda nú æfi mína,
afþvíað ég finn, að ég get verið gagnlegur. 011 mín
þrá hefur verið í þá átt, að trigður væri betri heimur.
Eg hef skilið mjög vel, að þjóðfélagið er í reindinni
ranglátur vanskapnaður. Ég veit, að málfrelsið er að-
eins á pappírnum, en ég vil, að það breitist. Vegna
þessa dei ég, vegna sósíalismans.
Ég hef þá sanfæringu, að heimur framtíðarinnar
verði betri, réttlátari, og að þeir lágu og smáu fái að
III
Þá ifir landi eimur leikur,
ógnarþrunginn, svartur reikur,
opnast jörð, og andi bleikur
upp þá rís og mælir: „Heir,
þú herra minn skalt fá að finna.
Filg mér einn til sala minna.
þvíað skuggar þanka þinna,
svo þungt á hurðir kníia þeir.
— En þeirri för ei færðu að linna,
firren hinsta ljósið deir.
Inn í reikinn andinn heldur,
eftir fer ég krankur, hreldur,
örlögunum ofurseldur.
Alt er dauðakirt og hljótt.
Eftir þöglum undirgöngum
ólánsmenn með bleikum vöngum
reika eftir leiðum löngum,
leita þar að friði og þrótt,
— á örlaganna undirgöngum,
þar eilíf ríkir nótt.
Hve dimt og autt, það ógn mig fillir,
eiðinótt, er hugann trillir
og af öllum vegum villir,
hver vonarneisti deir, er rís.
Mun hér ei loks sá leiðarendi
lífs, sem grimd í mirkur sendi?
Hrolls og ótta í hug ég kendi,
því hér ert þú, er sjá ég kís.
Þá liftist firir huldri hendi
hliðið mikla — að Paradís!
10
NÍJA STÚDENTABLAÐIÐ