Hlín - 01.01.1925, Page 5

Ljósið — lífið.
í fyrstu var myrkur svo geigvænt og
sem grúfði’ yfir aldanna djúpi;
en andi guðs sveif uppi’ í hæðunum
hann hugðist að reyna sinn skapandi
og svifta’ af þeim svartnættis hjúpi.
Hann kallaði á ljósið — það kom undir eins,
og knúði fram alt það sem lifir,
því áður var lífinu myrkrið til meins,
nú megnar það ekkert til eins eða neins,
því — sólin og ljósvakinn lifir!
Svo nú er um dýrlega dagmálastund,
og dagurinn skín fyrir framan;
nú gildir að ná sjer í gull í mund,
og grafa ekki í jörðu sitt dýra pund,
en efla bæði alvöru og gaman.
grátt,
hátt,
mátt,
1*