Hlín - 01.01.1925, Síða 20

18
HÍiri
Um líknarstarf og fjelagsskap.
Érindi flutt á Sambandsfundi norðlenskra kvenna
á Húsavík í júnímánuði 1Q24.
Það er eitt sem bindur okkur öll vináttuböndum. Það
er ástin á landinu okkar, þessu vorbjarta tignarlega landi,
sem við erum svo lánsöm að eiga fyrir ættarland. — Öll
viljum við vinna eitthvað það, sem getur orðið landinu
okkar og þjóðinni til sóma og sannrar farsældar, bæði
nú og f framtíðinni. — En hvernig stendur þá á því, að
oft, þegar við ætlum að framkvæma eitthvað það, sem
gæti orðið landi og lýð til blessunar, gengur okkur svo
illa að verða samtaka, og kraftarnir sundrast svo mikið
oft og tíðum, að ekkert verður úr okkar besta vilja. Við
vitum það þó, að samtök eru lífsskilyrði allra verulegra
framkvæmda? Pessari spurningu er sjálfsagt vandsvarað,
en mjer dettur í hug gamla og góða sagan um það, að
mennirnir töluðu einu sinni allir sama tungumálið, og
fundu mátt sinn í því, að þeir skildu hver annan. — Peir
hugsuðu sjer þá að byggja turn, sem næði til himins. —
Alt gekk vel í fyrstu, turninn hækkaði óðum, af því að
mennirnir voru samtaka. En svo fóru tungumálin að
breytast, mennirnir hættu að skilja hver annan, og einn
reif niður það sem annar bygði upp. — Með skilnings-
leysinu kom vanmáttur þeirra og sundrung. Petta er alt
af að endurtakast í heiminum; mennirnir eiga æfinlega
einhvers konar hugsjónahimin, en það gengur oft erfið-
lega að byggja turninn þangað upp, af þvf að mennirnir
misskilja hver annan og rífa niður hver fyrir öðrum. —
Pað er ekki auðgert að komast fyrir rætur þessa mikla
meins mannkynsins, en jeg minnist þess í sögunni »Á
Ouðs vegum« eftir Björnson, að þegar Kristinn Larsen
var að læra enskuna hjá Ragni, sagðist hann vera að
skapa sjer vængi, hann ætlaði vestur um haf til Ameriku.