Hlín - 01.01.1925, Blaðsíða 23

Hlitl
21
Hver er framförin mest?
Að þú breytir sem best,
og við bróður þinn Iifir í friði.
Að þú leggir til stein,
þar sem lækna þarf mein,
en sem lífstein á skyldunnar sviði.«
Pað hefir margur góður fslendingur fundið það skyldu
sína að leggja til lifstein í sár meðbræðra sinna, en of
margir gleyma því samt enn í dag. Mig langar til að
minna ykkur sjerstaklega á tvo menn úr sögum okkar,
sem ekki voru upp úr því vaxnir að Ijetta byrðar bræðr-
anna. Annar þeirra er Áskell goði. — Það var eitt sinn
í fornöld, að harðindi gengu í Þingeyjarsýslu, var þá
fundur haldinn að Pverá í Laxárdal. Þar kom mönnum
saman um að gera áheit til veðrabata. — Ljótur hofgoði
vildi láta heita því að gefa til hofs, en bera út börn og
drepa gamalmenni, og urðu margir til að styðja þessa
tillögu, en Áskell goði sagði, að rjettara væri að gera
skaparanum tign með því að duga gamalmennum og
'eggja Þar til íje, en fæða upp börnin. Og svo lauk þvi
máli, að Áskell rjeði, þó margir mæltu í móti í fyrstu.
— Fyrir visku og kærleika þessa göfugmennis fornaldar-
innar var hafin líknarstarfsemi, þó »margir mæltu i móti«,
og þetta áheit var gert til veðrabata.
Finst ykkur ekki að Áskell goði hrópi til okkar, ekki
úr gröf sinni, heldur frá himni sínum, um það að gera
áheit til veðrabata í þjóðfjelagi okkar? Pað áheit að stofna
heilsuhæli, hjúkra sjúkum, duga gamalmennum og ala
upp munaðarlaus börn; í fáum orðum: hlúa að bróður-
kærleikanum, starfa óhikað með fjöri og áhuga, þó sumir
mæli enn i dag á móti.
Hinn maðurinn, sem jeg vil minna ykkur á, er Lár-
entíus biskup, og styðst jeg hjer við fyrirlestur Þorvaldar
Guðmundssonar um hann. — Lárentíus var hinn mesti
lærdómsmaður og biskup Norðlendinga á fyrri hluta 14.