Hlín - 01.01.1925, Qupperneq 25

Hlín
23
eins mikið að okkur kveða í líknarstarfi og Lárentíus
biskup, getum við þó safnað saman kröftunum og reynt
að endurkasta þeirri birtu sem á okkur skín frá okkur
meiri mönnum, og leitast við að láta þá birtu leggja á
dimma vegu meðbræðranna, sem harðast vefða úti í
kulda mannlífsins. — En ef við eigum nokkru að orka,
sem um munar, verðum við að skilja það, að fjelags-
skapur er okkur ómissandi. — Jeg hefi heyrt marga segja
sem svo: »Við getum alveg eins hjálpað öðrum, þótt við
sjeum ekki í neinum fjelagsskap.« — Þetta er ekki rjett
hugsað. Það má segja um fjelagsskap, að hann leysi
bundna krafta og þeir eru meiri samansafnaðir frá mörg-
um; þar vekur hver annan til umhugsunar og fram-
kvæmda. — í fjelögum geta fátækir Og ríkir starfað sam-
an. Pá fátækari Iangar oft engu síður til að Ijetta byrði
bræðra sinna en þá ríkari. En með sitt eindæmi geta þeir
það ekki, svo nokkru nemi; en þeir geta lagt aura i
sameiginlegan sjóð, og á þann hátt safnað saman kröft-
unum og átt þá ánægju að vita, að þeir hafi lagt sinn
skerf til þess að styðja sigur þess góða í heiminum, og
þá ánægju getur enginn frá þeim tekið.
Prátt fyrir aukna mentun fólksins erum við íslendingar
sumir hverjir ekki svo þroskaðir enn, að við skiljum til
fulls nauðsyn fjelagsskapar, ef nokkuru góðu á að verða
framgengt fyrir land og lýð. Pað sjest best á því, hve
áhuginn er lítill í mörgum fjelögum, og einnig á því,
hve lítið má oft útaf bera, til þess að við beinlínis stökkv-
um úr fjelagsskap og samvinnu. Við vitum það þó, að
fátt er fullkomið á þessari jörð, Og að öllum okkar störf-
um geta fylgt meiri og minni yfirsjónir, þó þau sjeu
framkvæmd af besta vilja og viti, sem við höfum völ á.
— Pað er þess vegna óafsakanlegt þroska- og menningar-
leysi að fara úr fjelögum, sem vinna að góðri og göfugri
hugsjón, að eins af þvi að okkur líkar ekki til fulls ein-
þver starfsemi þess, og það jafnvel þótt hún vinni í átt-