Hlín - 01.01.1925, Síða 26

24
Hlín
ina að takmarkinu. Við erum líka oft of kröfuhörð við
aðra, sjáum svo undur vel hvað þeir hefðu átt að gera,
en erum ekki nærri eins fundvís á okkar eigin skyldur.
En við verðum að gæta að því, að þegar við erum gengin
f einhvern fjelagsskap sem starfar að ákveðnu og góðu
takmarki, ber hver einasti fjelagsmaður ábyrgð og skyldur
gagnvart því að unnið sje að settu marki. — Þeir sem
að ástæðulausu sýna áhugaleysi og tómlæti, koma aldrei
á fundi, leggja aldrei neitt til málanna þegar einhver
vandi er á ferðum, þeir bera engu að síður ábyrgð á
því, hvernig fjelagsskapnum reiðir af, og þurfa að svara
til þess að grafa sitt pund þannig í jörðu, og gera til-
raun til þess að velta vanda og ábyrgð yfir á annara herðar.
Jeg hefi nýlega Iesið ágæta ritgerð um samtök og fje-
lagsskap, hún er í 4. árg. »Nýrra fjelagsrita«, sem komu
út fyrir 80 árum síðan, og er eftir Jón Sigurðsson for-
seta. Par segir meðal annars: »AIdrei sýnir mentun manna
fegri ávexti, en þegar mönnum tekst að samlaga sig til
að koma fram mikilvægum og viturlegum fyrirtækjum.
Sjerhver sá sem þekkir náttúru mannsins veit, hversu
nærri sjálfsþótti og eigingirni liggur eðli hans og lýsir
sjer með margvíslegum hætti, sem bráðlega getur raskað
eða sundrað fjelagsskap, ef menn vantar þann áhuga sem
þarf til að framkvæma tilgang fjelagsins, eða Iag það og
lempni, sem þarf til að greina hið meira frá hinu minna,
og meta það mest, sem mest er vert.« Og á öðrum stað
í sömu ritgerð: »Þegar svo er komið, að menn hafa
ekkert lag á að koma sjer saman til fjelagsskapar, þá
verður það úr, að menn verða sjerdrægir, smásmuglegir,
ragir, daufir og dáðlausir, og svo smásaman fátækir og
auðnulausir. — Nafnfrægur maður á Þýskalandi hefir
farið þessum Orðum um fjelagsskap: Enginn hlutur vekur
svo mjög og lífgar og sambindur framtakssemi manna,
gáfur og krafta eins og fjelagsskapur og samtök til hvers
sem vera skal; það er fersk lífsuppspretta alls dugnaðar,