Hlín - 01.01.1925, Síða 61

Hlln
59
15—20 sjúklinga á sjúkradeild, eða hjúkrunarkona, sem
gengur frá einu heimili til annars dag eftir dag, mætir
sífelt nýjum kröfum, altaf er eitthvað sem hún þarf að
bæta úr; altaf verður hún að vera hjálpandi annaðhvort
í orði eða verki, á hún þá ekki að hafa góðan undirbún-
ing og vera þolanlega launuð?
Sjerhver iðnaðarmaður þarf 3-5 ára nám til þess að
vera álitinn fær um að leysa starf sitt sómasamlega af
hendi. Tökum t. d. trjesmiði, járnsmiði, prentara, og
þannig mætti lengi telja. — Ættum við hjúkrunarkonur,
sem höfum aðhlynningu á lifandi verum með höndum,
sem þurfum að þekkja hjúkrunaraðferðir, mataræði og
meðferð á hinum margvíslegu sjúkdómum, er mannkynið
þjá, ættum við þá að láta okkur nægja langstysta undir-
búninginn undir lífsstarfið?
Það má segja að við hjúkrunarkonur sjeum sýknt og
heilagt að ganga um akur læknisins; hann kemur í heim-
sóknir, athugar sjúklinginn og gefur fyrirskipanir, en hann
hjúkrar ekki sjúklingnum nótt nje dag. Hversu ómetan-
legt gagn hlýtur það þá ekki að vera fyrir lækninn, að
hafa hjúkrunarkonu sem hann ber traust til vegna þess
að hún kann vel til starfans. Henni er trúandi fyrir sjúkl-
ingnum á milli heimsókna hans.
Fjelag íslenskra hjúkrunarkvenna hefir ákveðið laun
hjeraðshjúkrunarkvenna kr. 600.00 á ári og frítt uppihald
(þ. e. húsnæði, fæði, þvott) og fríar ferðir um starfs-
svæðið. — Petta þykir sjálfsagt hátt samanborið við laun
þeirra stúlkna, er hafa 1 árs nám og vinna út um sveitir
landsins, en mjer finst þetta hljóta að vera lágmarkið.
Minna en kr. 50 00 á mánuði finst mjer ekki hægt að
bjóða stúlku, sam vinnur að jafn erfiðu starfi. — Jeg get
ofurvel skilið að einstaka hreppur eigi ef til vil erfitt með
að borga þessa upphæð. Enda hefir niðurstaðan oft orðið
sú, að hjúkrunarkonan hefir orðið að leita sjer atvinnu
við heyvinnu á sumrum og saumaskap á vetrum, ef ekki