Hlín - 01.01.1925, Qupperneq 68

66
Hlln
sem við sjáum úr lífi hans, er þar sem hann er allslaus
og einmana á flótta undan fjandmönnunum, sem sækja
eftir að ná honum á sitt vald, og hann kýs alt fremur en
það að falla í hendur þeirra. Leikurinn berst meðfram
fljótinu að austan, og úrslitin virðast vera nokkurnvegin
augljós. Annarsvegar er liðsafli óvinanna, en á hinn veg-
inn er til fyrirstöðu skolugt, straumþungt jökulvatnið,
þar sem það byltist á milli hrikalegra blágrýtishamra. —
Úrslitastundin sýnist vera komin; hann tekur stefnuna að
fljótinu og hverfur niður í gljúfrin. Peir sem eftir höfðu
sótt hverfa til baka með þá vissu í huga, að Sölvi hafi
fremur kosið að gista Hel, en falla í greipar þeirra. —
Tíminn líður. Minningarnar um þennan atburð sljófgast
eftir því sem árin færast yfir, og það verða æ færri og
færri sem minnast útlagans horfna. En Sölvi er ekki dáinn.
F*egar hann hvarf sjónum þeirra, er eftir honum sóttu,
hafði hann leitað hælis í þessum litla hellisskúta í berg-
brúninni, og þar dvaldi hann æ síðan. — Hann var
þarna staddur í miðju hjeraði, og því eigi hættulaust að
hafa mikið um sig til aðdrátta, en það sem gerði honum
mögulega dvölina til langframa á þessum stað, var það
að á tveim af bæjum þeim er næstir standa hellinum,
bjuggu konur, sem orðið höfðu þess vísar að Sölvi dveldi
þarna, og tókst þeim á laun að sjá honum fyrir þeim
nauðsynjum, er hann þurfti til sín að hafa. Svona líða ár
útlagans. Tilbreytingarlaus einvera í örmum hrikalegrar
náttúru, sem lætur hann finna enn Ijósar til smæðar sinn-
ar og vanmáttar. Stórfenglegur og þungur niður fossins
kveður stöðugt við í eyrum hans og gerir hugann myrk-
an og lundina þunga. — F*að er komið fram á tuttugasta
ár frá því að hann kom á þennan stað. I huga hans er
farið að djarfa fyrir nýjum vonum um bjartari framtíð og
auðugra líf í samfjelagi við aðra menn. Vonin um frelsi
og afmáða sekt eftir tuttugu ára ömurlega útlegð gérir
hann Ijettan og öran á ný — og óvarkáran, Dag einn lá