Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 27

1) V ö L
21
fyrir. Sæti er fyrir tvo og stæði
handa þeim, sem ekur.
Eftir örstutta viðdvöl er eim-
lestin horfin inn í Grafhálsgöng-
in, en við sezt upp í' hestvagn-
inn og lögð af stað niður í Flám-
dal.
Vegurinn liggur í bugðum of-
an frá stöðinni. Víðátta fjall-
anna blasir við óbyggð, eyðileg,
en svipmikil og hrein. Gráar
mosaþembur skiptast á við lyng-
fláka og bera klettastalla, ris-
mikla hamratinda og ávalar
hlíðar. Og svo erum við á dal-
brúninni. Lengra ‘verður ekki
ekið að sinni. f rúmum tuttugu
beygjum liggur vegurinn niður
snarbratta hamrahlíðina og svo
krappur og mjór, að hann er
ófær bílum. Sumsstaðar gapir
við fótum manns svimandi hengi-
flug, annarsstaðar eru hlíðarnar
í stöllum, vaxnar angandi reyr-
gresi og skógarkjarri. Við ræt-
ur þeirra brýzt Flámdalsáin
fram í syngjandi löðurstrengj-
um og á fossandi flúð.
Jarpi klárinn, sem er gamall
veðhlaupahestur af blönduðu
kyni, þræðir sneiðingana af
undraverðri nákvæmni og gam-
alli venju. Hann hefir rölt þessa
leið fram og aftur dag eftir dag
mörgum sumrum saman. Stund-
um hefir hann orðið að draga
ístrubelgi, sem hvorki vildu né
gátu lagt á sig gönguna, upp
snarbratta sneiðingana.
f þetta sinn þyngir hann ekki
annað en kerran ein.
Á eftir okkur kemur löng lest
af vögnum, hlöðnum farangri.
Undir afturhjóli hvers vagns
er járnskíði. Hjólið snýst ekki,
heldur rennur skíðið niður bratt-
ann og tekur þannig hraðann af
vagninum, sem annars myndi
hrinda hestinum með ofurþunga
undan brekkunni. — Því er veg-
urinn um þessa stórbrotnu byggð
ekki gerður bílfær?
Um leið og ég varpa þessari
spurningu fram og til ökumanns-
ins, kveða við háir skothvellir
ekki alllangt burtu. Þeir koma
hver eftir -annan, einn, tveir,
þrír. Svo ríður yfir þungt, drynj-
andi þrumuhljóð, sem bergmál-
ar milli fjallanna.
Hér er verið að leggja járn-
braut. Uppi í hlíðinni, gegnt okk-
ur, er hjalli í berginu. Hann nær
spottakorn eftir svörtum hamra-
veggnum, en þrýtur við tvö op,
sitt við hvorn enda hans. Þarna
eru menn að vinna, þaðan ber-
ast sprengjudunurnar, sem við
heyrum.
Járnbrautin milli Óslóar og
Bergen er efalítið stórfengleg-
asta mannvirkið á Norðurlönd-
um, og þótt víðar væri leitað.
Leiðin eftir henni, milli þessara
stærstu borga landsins, er um
500 km. og liggur yfir þvert há-
lendi Noregs.
Þar sem brautin liggur hæst,
er hún í 1300 m. hæð frá sjó.