Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 32

26
D V Ö L
sem sýndu þær tölur, er hægt
væri að staðfesta 'sem met. Fimm
sinnum var hann búinn að fljúga
upp í háloftin og hafði þar að
auki unnið við tilraunir á rann-
sóknastofu til þess að kynnast
því, hvernig dvölin væri uppi í
hinum þynnri loftlögum. Hann
vissi, að hvíta miðsumarsólin
skein óþolandi bjart, þegar gufu-
hvolfið var ekki lengur til þess
að draga úr. Hann vissi vel, að
í slíkri hæð er ískuldi eins og um
vetur, jafnvel í júlímánuði. Cre-
cy var dúðaður í loðkápu og með
loðna skinnvettlinga á höndun-
um; auk þess hafði hann raf-
magnshita við staurfótinn, sem
var alltaf svo viðkvæmur fyrir
kulda. Andlitið var vel smui’t í
feiti. Hann hafði einglyrni fyrir
öðru auganu og stór fluggler-
augu utan yfir, til hlífðar.
Hann flaug enn hærra. Þrátt
fyrir allar varúðarráðstafanir
næddi vindurinn beittur eins og
jagartennur um fætur hans. And-
litið þrútnaði af kulda, þrátt fyr-
ir feitina. Málmhlutar vélarinn-
ar drógust saman í kuldanum og
flísar hrukku úr þeim af titringn-
um frá hreyflinum, eins og brot
úr þakhellu. Hann andaði að sér
súrefni gegnum lítið munnstykki,
cins og hann væri að reykja pípu.
Þegar Victor Crecy undirfor-
ingi var kominn milli 9,000 og
9,500 metra upp í loftið, vaknaði
fögnuður hans við þá hugsun, að
engin lifandi vera hefði nokkru
sinni fyr lagt leið sína um þenna
hluta geimsins. Hann var hetja.
Hann hafði barizt við grimma
óvini, sem voru að baki honum;
hann hafði látið kúluregnið
dynja úr mikilli — já, næstum
óendanlegri hæð, um leið og
hann féll, og svo hafði hann lent
innan um víggirðingar og skot-
grafir. Þunnleita, ákefðarlega
andlitið hans, ,,saumhöggið“,
eins og vinir hans kölluðu það,
var yndi allra ljósmyndara og
þekkt meðal milljónanna sem
hið sanna tákn um hugrekki nú-
lifandi kynslóðar. En svo, í
10,300 metra hæð herptist and-
lit hans allt í einu saman undir
þykka feitilaginu og munnur
hans opnaðist í örvæntingar-
geispa og lokaðist aftur. Undir-
foringinn heyrði ekki lengur til
vélarinnar; ský dró fyrir augu
hans; tungan og kverkarnar
þornuðu; hann kvaldist af
hungri. Það var farið að dimma,
bráðum skylli nóttin á. Hann fór
að tala við sjálfan sig — það
hafði aldrei komið fyrir hann áð-
ur. ,,10,982 metra undir sjónum
.... móðir mín er ekki beinlín-
is svört, frekar brún. Ég hefi ver-
ið að bisa við að komast upp í
2,900 klukkustundir og er ekki
kominn nema 11 metra. Nú væri
ekki amalegt að fá nautakjöt að
borða. Mikið djöfull er tíminn
fljótur að líða. Ég las 29. en það
er þá reyndar 92.“
Einmitt þegar hann var að