Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 42

36
D V 0 L
hennar svifi út um gluggann og
héldi eftir veginum á móti hon-
um, sem hún þráði — en líkam-
inn var kyrr innanveggja, eins
og innihaldslaust og yfirgefið
hylki.
Charles Louis kom heim. Hann
hafði ratað í svo margvísleg æf-
intýri, að það hefði verið nóg
efni í heilar bækur að skýra frá
helmingnum af því, en að lok-
um hafði heimþráin dregið hann
aftur heim að Austurvík.
Hugsunin um mjúkar hendur
Leonoru og hið blíða bros henn-
ar, hafði fylgt honum gegnum
frumskóga Afríku, haldið lífinu
í honum, þegar hann lá fyrir
dauðanum í malaríu eða þegar
hann, með krampa í öllum fingr-
um, hékk í reiðanum eftir skip-
brot. Hvort sem hann ferðaðist
á landi eða sjó, skildi þessi
hugsun aldrei við hann, og nú,
eftir fimmtán ár, var hann kom-
inn heim.
Hann steig á land í Trálle-
borg, athugaði ferðaáætlanirn-
ar og komst að þeirri niðurstöðu,
að járnbrautarlestirnar í Sví-
þjóð færu alltof hægt yfir. Nú
þegar hann var kominn svo
langt, greip hann óstjórnleg ó-
þolinmæði og hann var ekki í
rónni, nema hann kæmist til
Austurvíkur samstundis. Hann
hafði þann hæfileika til að kom-
ast leiðar sinnar, er þeir einir
fá, er ferðazt hafa í Afríku, og
vegna þessa hæfileika síus fékk
hann af tilviljun far með flug-
vél, er fór þá um kvöldið til
Malmslátt. Þaðan og til Austur-
víkur var ekki nema tveggja
mílna leið, sem hægt var að
komast á stuttri stundu í bif-
reið.
Hann náði bernskustöðvum
sínum á meðan tunglið var enn
á lofti. Þetta var í ágústmánuði.
Nóttin var ein af þessum töfra-
nóttum, þegar tré, runnar og
steinar fá líf — þegar öll nátt-
úran lifir því lífi, er mennirnir
sjaldan hafa hæfileika til þesj
að skynja. Jafnvel algengu',
hversdagslegur vegur með nýj-
um hjólförum getur á slíkum
nóttum hlegið á móti langþreytt-
um vegfarandanum og boðio
hann velkominn.
Hann staðnæmdist í leiðslu vio
búgarðshliðið í Austurvík, óg
sem í leiðslu heyrði hann þytinn
í bifreiðinni, er flutt hafði hann
þangað, en nú var að fjarlægj-
ast, unz hún hvarf með öllu í
hina djúpu þögn næturinnar.
Hann var í senn ofsaglaður
óg með grátstafinn í kverkunum
— líklega hafði honum aldrei
verið það jafnljóst og nú, hve
mikils virði þetta gamla herra-
setur var fyrir hann. Nú var
eins pg hann fengi krampateygj-
ur í hjartað við að sjá það á
ný. Honum var á þessari stundu
ómögulegt að skilja það, hvernig
hann hafði getað verið svo lengi