Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 29

D V 0 L
23
hallandi ávala, með kjarnmikl-
um sumargróðri. Þar fyrir ofan
tekur háfjallið við. Hér og þar
liggja einstigi upp til seljanna,
þar sem búsmali bænda er hafð-
ur á sumrum. Þar birtast ferða-
manninum dásemdir óbyggðanna í
víðáttu fjalla og skóga.
Fyrir dalnum miðjum rís há,
hvöss fjallsegg, er gnæfir við
himin. Hún er lík vangamynd af
manni. Svipmikil og tröllsleg
nemur hún við dökkt kveldloft-
ið. Þessi bergjötunn horfir hátt
yfir sveitina. Fylgdarmaðurinn
bendir okkur á hann og segir
með dálitlum stolthreim í rómn-
um: — Þetta er mynd af Björn-
stjerne Björnson, sem móðir nátt-
úra hefir mótað skýrar, fastar og
stórfenglegar en nokkur dauðleg
mannshönd gat gert. Þetta er
verndarvættur Flámdalsbúa og
minnisvarði Noregs um hinn stór-
brotna snilling.
Þar sem mikill er skógur uppi
í hlíðunum á hamrasillum og
stöllum, liggur hér og þar gildur
stálstrengur á ská niður úr fjall-
inu og neðst niður í hlíðina rétt
við veginn. Eftir þessum strengj-
um er eldsneyti dalbúa flutt úr
illkleifum klettaveggjunum og
niður að veginum. Annan veg
verður hinum höggna skógarviði
ekki komið ofan í dalbotninn.
Svo þröngur er dalurinn sum-
staðar, að sprengja verður ánni
neðanjarðargöng alllanga kafla,
til þess að járnbrautin fái rúm í
botni hans.
Háir rjúkandi fossar falla víða
um hengiflug og gljúfurskorur
niður af fjallabrúnunum. Og á
löngum köflum ymur dalurinn
allur af syngjandi nið vatnanna.
Loks er beygt fyrir síðasta múl-
ann, og Aurlandsfjörðurinn blas-
ir við milli himinhárra fialla,
sem lykja sveit og fjörð í stór-
felldum risafaðmi. Hin geysi-
langa vatnatunga liggur við ræt-
ur þeirra, bládökk, blikandi og
kyrr, eins og hún eigi ekkert
skylt við úthafið sjálft, sem sí-
kvikt og ólgandi dunar með endi-
löngum ströndum landsins.
Rökkrinu þokar yfir. Austur-
brún fjallseggjarinnar verður
dökk og húmug. Það er líkt og
hlíðin drekki í sig mjúka, fall-
andi kveldskuggana. Rétt niður
við fjarðarbotninn stendur reisu-
legt ferðamannahótel. Þar á hin
fyrirhugaða endastöð járnbraut-
arinnar að standa. Og úti á firð-
inum liggur eimbátur, sem geng-
ur um Sognfjörðinn með farþega.
Kv.eldkyrrðin er yndislega
hljóð og mild. Aðeins mjúkur
fossniðurinn berst með léttum
andvara innan dalinn, en svim-
hátt yfir höfði manns bera dökk-
ar fjallabrúnirnar við bládimmt
kveldloftið.
Og lengst í fjarska gnæfir risa-
mynd Björnsons í hamrahnjúkn-
um yfir alla byggðina, stolt og
mikillát. Júlínóttin hvelfist yfir
Sognsæ. Hallgr. Jónasson,