Dvöl - 01.04.1942, Síða 3

^rpríl-Júní 1942 . ÍÖ. árgangur . 2. heítí
Frainorðið
Eftir II. £. Bates
Þórariiin Guðnason íslenzkaði
Á JÁRNBEKK, festum í stofn
stórrar kastaníu, sátu tveir
gamlir menn og störðu hljóðir út
yfir sólglitað, mannlaust torg.
Morgunsólin skein frá heiðbláum
himni, varpaði glæsibirtu á drúp-
andi blöð trésins og lét blóm-
knappa þess státa í sinni björtustu
fegurð. Augu gömlu mannanna
voru líka blá, en sólardýrð þessa
sumarmorguns gerði gys að ljós-
glætunni, sem enn leyndist í þeim.
Þunnu, hvítu hárlokkarnir og
djúpu hrukkurnar i andlitunum,
titrandi varirnar og snjáðu fötin
á beinaberum líkömum gömlu
mannanna — allt minnti þetta á
kaldan, komandi vetur. Þeir horfðu
og horfðu, skjálfhentir og slefandi,
og af tómlegum alvörusvip þeirra
mátti ráða, að heimurinn væri í
augum þeirra sveipaður lognkyrr-
um misturhjúpi. Þeir þögðu án af-
fáts, því að heyrnarleysi annars
þeirra gerði öll orðaskipti að ó-
Þugnanlegum tilraunum til hrópa
olli sífelldum misskilningi. Þeir
spenntu lúnar greiparnar yfir hún-
ana á slitnum göngustöfum, sem
þeir héldu milli hnjánna. Þannig
sátu þeir, eins og fallnir út úr rás
tímans.
Engu að síður var hver einasta
hreyfing á torginu þeim viðburður.
Augu þeirra skynjuðu allt, sem
bærðist í námunda við þá. Það var
eins og þeir byggjust við, að hvert
farartæki, sem framhjá fór, myndi
valda slysi; nýtt, ókunnugt andlit
gerbreytti öllum viðhorfum; stúlk-
ur í ljósum sumarklæðum liðu
áfram á silkiklæddum fótleggjum
og höfðu eilítið svipuð áhrif á
gömlu mennina eins og gyðjurnar
á hetjur fornaldarinnar. Endrum
og eins brá jafnvel fyrir snöggum
ljósbrigðum í augum þeirra.
Þeir urðu þess varir, að einhver
kom yfir torgið og stefndi til þeirra.
Athyglin beindist nú öll að honum,
og nú litu þeir í fyrsta sinn hvor
á annan. Þeir skiptust lika á orð-
um, einnig í fyrsta sinn.
„Hver er þetta,“ spurði annar,
„er það ekki hann Duke?“
„Það er líkt honum,“ sagði hinn,