Dvöl - 01.04.1942, Síða 20

98
DVÖL
inn og leitaði verndar hjá móður
sinni. Hún hélt nefnilega, að í
þessum stóra poka, sem maðurinn
var með, væru tvö til þrjú börn
á svipuðu reki og hún sjálf.
Rétt í þessu gekk ávaxtasalinn
inn og heilsaði mér brosandi. Ég
ákvað að hætta að skrifa og kaupa
eitthvað af manninum, úr því að
búið var að kalla á hann, þrátt
fyrir það að freistandi var að halda
áfram að skrifa um söguhetjurn-
ar í seytjánda kaflanum. Ég
keypti því eitthvað, og fyrr en
varði vorum við komnir í hróka-
ræðu um Abdurrahman, Rússa,
Englendinga og landamærahéröðin.
Þegar hann kvaddi, spurði hann
eftir litlu stúlkunni. Ég lét kalla
á Miní, því að mér fannst rétt
að venja hana af öllum barna-
legum ótta.
Hún stóð við stólinn og horfði
á ávaxtasalann og sekkinn hans
Hann vildi gefa henni rúsínur
og hnetur, en hún lét það ekki
freista sín og hélt dauðahaldi í mig.
Þetta var fyrsti fundur þeirra.
Svo var það morgun einn, nokkr-
um dögum seinna, þegar ég var
að fara út, að ég sá Miní sitja á
bekk við dyrnar, niðursokkna í
glaðvært samtal við ávaxtasalann,
sem húkti við fætur hennar. Ég
varð mjög hissa.
Án efa hefir litla dóttir mín
aldrei haft jafn þolinmóðan áheyr-
anda, nema ef vera skyldi mig
sjálfan. Hún sat þarna með hend-
urnar fullar af rúsínum og möndl-
um, sem gesturinn hafði gefið
henni.
„Hvers vegna ertu að gefa henni
þetta,“ sagði ég og rétti honum 8
anna. (Anna samsvarar 11 aurum).
Maðurinn tók umyrðalaust við pen-
ingunum og lét þá í vasa sinn. En
þegar ég kom heim aftur, sá ég, að
hann hafði gefið Miní þá. Móðir
hennar var nú einmitt að spyrja
barnið, hvar hún hefði fengið
þenna fjársjóð. — „Ávaxtasalinn
gaf mér þá,“ sagði Miní hin
hreyknasta. En móðir hennar var
ekki jafn hrifin. Hún skildi ekki,
hvernig Miní gat tekið við pening-
um af þessum flakkara. Ég kom
rétt í tæka tíð til þess að forða
telpunni frá refsingu og hóf nú
rannsókn sjálfur. Ég komst fljótt að
því, að þetta var hvorki í fyrsta
eða annað skipti, sem þau hittust.
Ávaxtasalinn hafði fljótt yfirunnið
hræðslu barnsins, og nú voru þau
orðnir beztu vinir.
Þau léku sér saman á hinn kostu-
legasta hátt. Miní settist kannske
fyrir framan hann og horfði með
kátlegum, barnslegum virðuleik á
hinn risavaxna mann, Hló síðan
hjartanlega og byrjaði að spauga
við hann: „Ó, Cabuliwallah, Ca-
buliwaliah, hvað hefurðu í pokan-
um?“
„Fíl,“ svaraði hann með þessu
sérkennilega nefhljóði, sem ein-
kennir málhreim fjallabúanna.
Þetta var reyndar engin fyndni,
en tilburðir þeirra, ósamræmið í