Dvöl - 01.04.1942, Síða 22

100
D VÖL
ir reynslu margra ára hefir hún
ekki yfirunnið þenna ótta. Hún var
því ákaflega tortryggin gagnvart
ávaxtasalanum og bað mig oft um
að hafa vakandi auga með honum.
Ég reyndi að draga úr ótta henn-
ar með því að henda gaman að
þessu. En þá svaraði hún alvarleg
í bragði:
„Kemur það kannske aldrei fyr-
ir, að börnum sé stolið? Á man-
sal sér ekki stað í Kabúl? Er það
í raun og veru svo ólíklegt, að þessi
rumur gæti laumazt í burtu með
smábarn?“
Ég reyndi að malda í móinn og
sagði, að þótt það væri ef til vill
ekki alveg ómögulegt, þá væri það
mjög ósennilegt. En hún lét ekki
sannfærast, og hræðslan rénaði
ekki. Þar sem ótti hennar var svo
tilefnislaus, fannst mér ekki ástæða
til þess að banna manninum að
koma á heimilið. Það var því ekk-
ert gert til þess að hindra vináttu
þeirra Miní og ávaxtasalans.
Einu sinni á ári, venjulega í
janúar, var Rahnun — svo hét á-
vaxtasalínn — vanur að fara heim
til sín. Þegar að þeim tíma leið,
hafði hann í mörgu að snúast.
Hann gekk hús úr húsi til þess að
innheimta skuldir sínar. Þrátt fyr.
ir þetta annríki sitt, hafði hann
þó alltaf tíma til þess að líta til
Miní. Gæti hann ekki komið á
morgnana kom hann á kvöldin.
Ég skal játa, að það hafði oft
undarleg áhrif á mig að rekast á
þenna háa, skeggjaða mann, í síð-
um, losaralegum búnaði, einhvers
staðar i afkima hússins, en þegar
Miní hrópaði, geislandi af gleði:
„Cabuliwallah, Cabuliwallah,“ og
þessir tveir vinir, sem voru svo
ólíkir að aldri og útliti, byrjuðu að
hlæja og gera að gamni sínu, varð
ég rólegur.------Svo var það einn
morgun, nokkrum dögum áður en
Rahnun hafði ákveðið að leggja
af stað. Ég var að lesa prófarkir
í vinnustofu minni. Það var heitt
í veðri. Geislar sólarinnar féllu
gegnum glerið og að fótum mínum,
og þeir voru vel þegnir. Klukkan
var að verða átta, og þeir, sem
gengið höfðu morgungöngu, sneru
heim, með sveipuö höfuð. Allt í
einu heyrði ég einhvern hávaða á
götunni, og þegar ég leit út, sá ég
tvo lögregluþjóna koma með Rah-
nun bundinn á milli sín. Á eftir
þeim kom hópur forvitinna drengja.
Það voru blóðblettir á fötum á-
vaxtasalans, og annar lögreglu-
þjónninn hélt á hnífi.
Ég flýtti mér út, stöðvaði þá og
grennslaðist eftir því, hvernig á
þessu stæði.
Ég fékk að heyra söguna, sam-
hengislaust. Sagan var á þá leiö,
að einn nágrannanna skuldaði far-
andsalanum peninga fyrir sjal eitt,
en hafði svo ætlað að svíkjast um
greiðsluna og neitaði að hafa keypt
sjalið. Þeir höfðu lent í ákafri orða-
sennu.sem endaði með því, að Rah-
nun stakk hann með hnífi. Vesal-
ings fanginn var örvita af reiði og
þuldi óbænir yfir óvini sínum. Rétt