Dvöl - 01.04.1942, Síða 30

108
DVÖL
sinn, sem við komum að vatninu,
var hópur af svönum þar á sundi.
Mér flaug í hug ein vísan úr kvæði
Jóhannesar úr Kötlum um svan-
ina:
Hringaðir hálsar hljóðar taka dýfur.
Árvakur skari öldufaldinn klýfur.
Andi guðs friðar yfir vötnum svífur.
Þeir færðu sig hægt að þeim
vatnsbakkanum, sem fjær okkur
var, og hófu sig til flugs. í hreyf-
ingum þeirra var hátíðleg tign, og
þegar þeir svifu inn á heið-
ina með hálsinn teygðan fram,
drifhvítir og glitrandi í geislum
sólarinnar, þá birtist okkur ein af
þeim sýnum, sem aldrei gleymist.
Svæðið í grennd við vötn þessi
nefnist Brunnar, og þar var þriðji
tjaldstaður okkar. Við höfðum
tjöldin á vatnsbakkanum, og þau
spegluðust í bárum þess. Silung-
arnir syntu svo að segja upp að
tjaldskörinni til okkar og leituöu
sér ætis í matarleifunum, sem við
hentum í vatnið. Þarna blasir
Skjaldbreiður við í austri, mikill
um sig og smáhækkandi, dökkur
yfirlitum og þunglyndislegur.
Það var í Brunnum sumarmorg-
un einn, líklega bjartan og fagran,
sem Jónas Hallgrlmsson fann lest
sína og fylgdarmenn eftir að hafa
verið einn á ferð um nóttina, frá
Þingvöllum norður að Skjaldbreið
og síðan vestur í Brunna. Þessa
nótt gerði hann frumdrögin að hinu
dásamlega kvæði „Fjalliö Skjald-
breiður“, og rissaði á blað í tjaldi
sínu þenna morgun, en fullgerði
það og fágaði á Húsafelli daginn
eða dagana á eftir.
Allt norður í Brunna er mikill
gróður, þar sem vegurinn liggur.
En eftir að komið er þar norður
fyrir fer að verða gróðurlítið. í
staðinn fyrir grasi vaxin holt og
mýrasund, lyngi gróna móa og
brekkur koma nú grýttir melar,
leiröldur og lágar klettaborgir
hingað og þangað. Gróðurinn verð-
ur smávaxnari og kyrkingslegri og
hverfur smám saman. En jafnframt
verður fjallahringurinn stöðugt
fjöibreytilegri og fegurri. Mót
þeirra og línur- færast út úr blá-
móðu fjarlægðarinnar. Framundan
norðurrönd Skjaldbreiðs sjá menn
Hlöðufell koma í ljós, hömrótt og
bratt, með snjóþræðinga í giljum
og gljúfrum. Baula í Norðurárdal
gægist upp fyrir hæðirnar í vestur-
átt, og fleiri fjöll koma þar í ljós.
Hamrafell eitt við rætur Oksins
dregur að sér athygli manna, Það
er bratt og strýtumyndað og nefn-
ist Fanntófell — sumir kalla það
Fantonsfell — og var fyrrum bú-
staður alls konar illvætta, eftir því
sem sögur herma.
Á þessum slóðum er á löngum
kafla lítið um gróður. En allt i einu
kemur stór mýrarfláki í ljós milli
melholtanna, lítið eitt vestan við
veginn. En það eru líka efstu grös
við sunnanverðan Kaldadalsveginn.
Þessi staður heitir Egilsáfangi.
Þjóðsaga ein er tengd við Egilsá-
fanga.