Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 34

112
DVÖX.
yfir Strútinn og beggja megin viS
hann sér norður yfir heiðarnar
með vötnum sínum og fellum.
Lengst í norðri sjást fjarlægar
fjallagnípur allt norður í Húna-
vatnssýslu. Ein þeirra er Trölla-
JcirJcja, fjall eitt mikið á Holta-
vörðuheiði.
Þegar Skúlaskeiði sleppir, taka
Lambárdrög við. Þar eru efstu grös
að norðanverðu. Auðnir Kaldadals
eru að baki.
Þarna á Lambá upptök sín, eins
og nafnið bendir til. Það er lítil
þverá, sem fellur stall af stalli nið-
ur í dalbotninn og hverfur þar í
Geitá.
Fimmti tjaldstaður okkar var á
þýföum bala í Lambárdrögum. Þar
dvöldum við nokkra hrakviðris-
daga, og staðinn nefndum við
Skrattabœli. Fengum við nafnið til
láns úr sögu Möllers kaupmanns,
þar sem segir frá ferð hans og fé-
laga hans suður yfir óbyggðir á
skíðum að vetrarlagi. Þótti okkur
nafnið eiga vel við þetta barð okk-
ar, þarna í Lambárdrögum. En að
lokum, þegar ekki var meira að
gera, þarna uppi undir auðninni,
hlóðum við farangri okkar í vagna
og héldum af stað niður með
Lambá, niður í dalinn.
Niður í dalbotninn eru brekkur,
stall af stalli, og allt í einu sjá
menn ofan í byggðina. Umhverfið
er harla breytt.Víðátta fjallanna er
horfin, með öllum sínum tilbreyt-
ingaríku blæbrigðum. Þeirra hljóða
tign er þorrin. Hér er byggðin.
En þessi byggð, sem við komum
í, liggur að hjartarótum öræfanna,
og það er eins og andi þeirra svífi
hér yfir vötnunum. Við tjölduðum
á grösugum bala, steinsnar frá
Geitá, við rætur grösugrar brekku-
Niður árinnar ómaði stöðugt í eyi’-
um okkar. Hinum megin við hana
eru Geitlöndin, stórt gróðurlítið
landflæmi, sem teygist nokkrai’
rastir niður í byggðina og nær upp
að jöklum. í fornum heimildum ei’
þess getið, að þær hafi fyrrum
verið gróðursæl sveit og skógivaxin.
Ef til vill hafa jökulhlaup úr Geit-
landsjökli eytt byggðinni þarna.
í hlíðinni, norðan Hvítár, er enh
mikill skógur. Þar stendur höfuð-
bólið Kalmanstunga eitt sér inni
við óbyggðir, höfðinglegt að sjá og
stórbrotið.
Tjöld okkar settum við á gamaP
tún, lítið eitt neðan við vallgrónar
bæjarrústir. Á þessum stað vai’
einu sinni bær, sem Engjamelui’
hét. Tóftirnar eru samanfallnar og
grasigrónar. En einu sinni var þetta
bær. Og það er svo einkennilegt
að virða fyrir sér gamlar bæjai'-
rústir. Hvernig var fólkið, sem bjð
á þessum bæ? Hvaða örlög mættu
því? Ef til vill hafa hér miklai’
fórnir verið færðar, átakanleg at-
vik gerzt, Bæjarrústir geta átt
sér langa sögu.-----
Hér lauk í rauninni ferðalaginú
norður Kaldadalsveg. Við erum *
byggð. Nokkru utar er Húsafell og
Húsafellsskógur í jaðri Hallmunð'
arhrauns. Það er dásamlegur stað'