Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 37

D VÖL
115
ermi sinni, án þess að verða þess
var. Eftir fáein augnablik heyrði
hann létt fótatak fyrir aftan sig,
og stúlka kallaði á hann með nafni.
Hann leit við mjög undrandi, og
sá þá laglega þernu, sem sagði við
hann:
„Herra! Húsmóðir mín bað mig
að taka upp þessa silfurpeninga,
sem þú misstir á veginn, og fá
þér þá.“
Mín-Væ þakkaði stúlkunni fag-
urlega og bað hana að flytja hús-
móður sinni kveðju. Síðan hélt
hann leiðar sinnar í ilmríkri kyrrð-
inni, þræddi skuggana, er móktu
meðfram afræktum stígnum. Sjálf-
ur var hann í leiðslu og fann, að
hjartað barðist af furðulegum
hraða við umhugsunina um hina
fögru veru, er hann hafði séð.
Á öðrum slíkum degi hélt Mín-
Væ til baka sömu götuna og hvíldi
sig í annað sinn á þeim stað, sem
veran fagra hafði eitt andartak
birzt honum sýnum. En í þetta
skipti vakti það undrun hans, að
sjá í fjarlægð milli stórvaxinna
trjástofnanna hús, sem hann hafði
ekki veitt athygli í hitt skiptið —
sveitasetur, ekki stórt, en glæsilegt
svo að af bar. Himinbláar steinflög-
úr á bogadregnu og tenntu tvíþaki
hófust yfir útskornum upsum og
virtust renna saman við litfar hins
skæra heiðbláma dagsins. Sólskin-
ið baðaði útskorin bogagöng, þar
sem grænir laufsveigir og gullin
blóm voru samanslungin af frá-
bærri list. Á efsta þrepinu við sval-
irnar fyrir framan bogagöngin,
þar sem gríðarstór skjaldbaka úr
postulíni var á varðbergi, sá Mín-
Væ húsmóðurina á setri þessu
standa — sjálfa gyðju hinna
ástríðuþrungnu hugóra hans — og
hjá henni sömu þernuna og hafði
borið henni þakklætiskveðju hans.
Mín-Væ sá, að þær horfðu á hann,
meðan hann virti þetta fyrir sér.
Þær brostu og töluðu saman eins
og þær væru að ræða um hann, og
jafn feiminn og ungi maðurinn var,
þá hafði hann þó áræði til þess
að heilsa stúlkunni fögru úr fjar-
lægð. Honum til undrunar benti
þernan honum að koma nær. Og
Mín-Væ opnaði ramgert hlið, sem
var hálfkafið vafningsjurtum með
fagurrauðum blómum, og hraðaði
sér með blöndnum tilfinning-
um, undrun og hljóðlátum fög-
uði, eftir vel hirtum stíg, sem
lá upp að bogagöngunum. Er
hann nálgaðist, dró hin fagra hús-
móðir sig úr augsýn, en þernan
beið á breiðu þrepinu til þess að
taka á móti honum og mælti, er
hann kom til hennar:
„Herra! Húsmóðir mín veit, að
þú vilt þakka henni þann lítilfjör-
lega greiða, sem hún lét mig gera
þér nýlega, og spyr, hvort þú viljir
koma inn í húsið, því að hún þekk-
ir þig af orðspori og langar til
þess að veita sér þá ánægju að
varpa á þig kveðju.“
Mín-Væ gekk hikandi inn í stór-
an og svalan viðhafnarsal, baðað-
an ilmi nýlesinna blóma. Ekkert