Dvöl - 01.04.1942, Síða 38

116
D VÖL
fótatak heyrðist á gólfábreiðunum,
dúnmjúkum eins og mosabeðja í
skógi. Sólargeislar féllu inn milli
bambusrimlanna, og annað veifið
bar skugga af fuglum, sem flugu
fyrir, yfir sólskinsrákirnar. Stór
fiðrildi með eldrauða vængi svifu
inn og flögruðu stundarkorn meðal
skrautkerjanna og hurfu aftur út
í leyndardómsfullan skóginn.
Húsmóðirin unga kom inn um
aðrar dyr, jafn hljóðlátlega og þau,
og heilsaði piltinum ástúðlega.
Hann bar hendurnar upp að brjóst-
inu og hneigði sig djúpt í kveðju-
skyni. Hún var hærri heldur en
hann hafði álitið hana vera og tág-
grönn eins og fögur lilja. Svart hár-
ið var fest upp með hvítum tsjú-
sja-ki-blómum. Bleikur silkikyrtill-
inn skipti litum, er hún hreyfði
sig, eins og þegar daggarúði bregð-
ur blæ við Ijósbreytingu. ,
„Skjátlist mér ekki,“ mælti hún,
er bæði voru sezt eftir að hafa
skipzt á venjulegum kurteisistján-
ingum, „er heiðraður gestur minn
enginn annarr en Tín-sjó, kall-
aður Mín-Væ, kennara barna hins
virðulega frænda míns og tigna
embættismanns, Tsjangs. Ætt
Tsjangs er einnig mín ætt, og því
get ég litið á kennara hans eins og
ættingja minn.“
„Yngismær!" svaraði Mín-Væ
mjög undrandi. „Leyfist mér að
spyrja um nafn þinnar göfugu ætt-
ar og skyldleika þinn við hinn
tigna velgerðarmann minn?“
„Nafn minnar lítilfjörlegu ætt-
ar,“ svaraði stúlkan fagra, „er Ping
— gömul ætt frá borginni Tsjín-tó.
Ég er dóttir Sæ frá Món-tíaó; sjálf
heiti ég einnig Sæ. Ég var gefin
ungum manni af Ping-ættinni, er
hét Kang. Við giftinguna komst
ég í ætt hins ágæta velgerðamanns
þíns. En maður minn dó skömmu
eftir brúðkaup okkar, og ég hefi
kosið að búa á þessum afskekkta
stað meðan ég lifi í ekkjudómi.“
Það var vær hreimur í rödd
hennar, eins og lækjarhjal eða
niður í uppsprettu, og svo dul-
magnaðan yndisþokka hafði Mín-
Væ aldrei áður orðið var í orðræðu
nokkurrar manneskju. Er hann
vissi, að hún var ekkja, gerði hann
statt að dvelja ekki lengi í návist
hennar, nema honum væri boðið
það með tíðkanlegri viðhöfn, og
bjóst því til brottferðar, er hann
hafði dreypt á ljúffengu tei, sem
honum var borið. En Sæ vildi ekki
leyfa honum að fara svo bráðla.
„Nei, vinur,“ sagði hún. „Staldr-
aðu enn við stutta stund í húsi
mínu; ég bið þig þess. Því að frétti
hinn heiðraði húsbóndi þinn það
einhverntíma, að þú hafir verið
hér og ég hafi ekki tekið eins á
móti þér og sæmir, þegar mikils-
metinn gest ber að garði, og veitt
þér eins og honum sjálfum, veit
ég, að hann yrði mjög reiður.
Hinkraðu að minnsta kosti við til
kvöldverðar.“
Svo Mín-Væ hinkraði við og
gladdist á laun í hjarta sínu, því
að honum fannst Sæ sú fegursta