Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 68

146
D VÖL
auðvelt að sefa anda hans, sem
til einskis eru gjarnari en að láta
hefnd fyrir illsku hans ganga yfir
einhverjar mannlegar verur. Hvít-
ir menn skeyta ekki um þess hátt-
ar, því að þeir eru trúlausir og í
kynnum við fjandann, sem leiðir
þá gegnum ósýnilegar hættur ver-
aldarinnar, svo að þá sakar eigi.
Aðvörunum góðra manna svara
þeir með því að krefjast argasta
trúleysis. Hvað er þá hægt að
gera?
Slíkar voru hugsanir þeirra, er
þeir hölluðu sér fram á langa
stjaka sína. Hinn stóri bátur rann
hratt, hljóðlaust og léttilega að
landi þar til stjökunum var stung-
ið við með léttu skvampi. Báturinn
nam við hrörlega staurabryggjuna
fyrir framan húsið og allir sögðu
hástöfum:
„Guði sé lof!“
Bátverjarnir kölluðu „Arsat,
Arsat“, hver í kapp við annan.
Enginn kom. Hvíti maðurinn klifr-
aði upp klunnalegan stiga, upp á
bambusþrepið framan við húsið.
„Við matreiðum í skutnum og
sofum í kjölsoginu," sagði einn
ræðarinn gremjulega.
„Réttið mér brekánið mitt og
körfuna,“ sagði hvíti maðurinn
fruntalega.
Hann kraup á bryggjusporðinn
og seildist eftir dóti sínu. Síðan
ýttu þeir bátnum frá, en hvíti
maðurinn varð eftir og gekk beint
í flasið á Arsat, er kom í þessum
svifum út um lágar dyr á hreysi
sínu. Hann var ungur maður og
knálegur, með breiða bringu og
vöðvamikla handleggi. Hann var
með lendaskýlu eina klæða og ber-
höfðaður. Hann horfði stórum og'
dj úpum örvæntingaraugum á
hvíta manninn, en hafði þó fullt
vald á rödd sinni og framgöngu,
er hann spurði formálalaust:
„Hefurðu meðöl, Tuan?“
„Nei,“ svaraði gesturinn hvumsa.
„Nei. En hví spyrðu? Eru veikindi
hér?“
„Komdu inn og sjáðu,“ sagði
Arsat jafn hæglátlega og áður og
hvarf aftur inn um þröngar dyrn-
ar. Hvíti maðurinn lét lausa pinkla
sína og skundaði á eftir honum.
í hálfrökkrinu í híbýlum þess-
um sá hann konu liggja á bakinu
í bambusrúmi undir stóru, rauðu
baðmullarbrekáni. Hún lá graf-
kyrr, eins og liðið lík. En stór, gal-
opin augu hennar glóðu í rökkr-
inu. Hún virtist rýna upp í granna
raftana undir þekjunni, en þó
voru augun hreyfingarlaus og sljó.
Hún hafði mikinn hita og var ber-
sýnilega rænulaus. Kinnfiskasog-
in var hún og varirnar hálfopnar,
og óheillavænlegir drættir gróp-
aðir í unglegt andlitið — allt lagt
í skorður og nær brostið eins og
títt er um meðvitundarlaust fólk,
sem er að dauða komið. Menn-
irnir tveir horfðu hljóðir á hana.
„Hefir hún verið veik lengi?“
spurði ferðamaðurinn.
„Ég hefi ekki sofið í fimm nset-
ur,“ svaraði Malajinn hikandi.