Dvöl - 01.04.1942, Síða 69

o VÖI,
147
„Fyrst heyrði hún raddir kalla
á sig úr síkinu, svo að ég átti fullt
í fangi með að halda henni. En
hún hefir ekkert heyrt síðan um
sólarupprás í morgun — hún heyr-
ir ekki til mín. Hún sér ekkert.
Hún sér mig — mig ekki!“
Hann þagði stundarkorn en
spurði síðan undurlágt:
„Deyr hún, Tuan?“
„Ég er hræddur um það,“ sagði
hvíti maðurinn sorgbitinn. Hann
hafði kynnzt Arsat í fjarlægu landi
fyrir mörgum árum; það var á
hættulegum þrautatímum, þegar
enginn forsmáir sannan vin. Síðan
hann settist að í hreysinu við sík-
ið með ókunnri konu, hafði hann
oft gist hjá honum á ferðum sín-
um um fljótið. Honum gazt vel að
þessum manni, sem var tryggur í
leynum hugans og gekk óskelfdur
til orrustu við hliðina á hvítum fé-
laga sínum. Honum gazt vel að
honum — og þó ekki eins og hús-
bónda að dálætishundi sínum.
Enn gat hann rétt honum hjálp-
arhönd án þess að spyrja í þaula
og stundum kom það fyrir, að hon-
um datt snöggvast í hug, mitt í
daglegri önn sinni, þessi einmana-
legi maður og hárprúða konan
hans, upplitsdjörf og hvasseyg,
hjónin, er bjuggu tvö ein í skóg-
hium og flestum stóð stuggur af.
Hvíti maðurinn kom út úr kof-
anum í tæka tíð til þess að sjá
toðaglóð sólsetursins fölskvast.
Hökkrið, er engu var líkara en
legði upp úr skóginum eins og
dökk, efnislaus gufa og dreifðist
út í geiminn, myrkvaði aftanroð-
ann á skýj atröfunum og slökkti
ljós hins hnígandi dags í skyndi.
Að fám mínútum liðnum tóku
stjörnurnar að blika yfir hinu
mikla myrkurhveli jarðar, og síkið,
sem endurspeglaði ljósskrúðið,
varð á svipstundu líkast spor-
öskjulöguðu broti úr hvelfingu
næturhiminsins, er hrapað hefði
þarna niður í einhverja botnleysu.
Hvíti maðurinn tók matföng
upp úr körfunni, tíndi saman fáein
sprek, er lágu við kofadyrnar og
kveikti eld. Ekki gerði hann það
þó til þess að hlýja sér, heldur til
þess að láta reykinn halda flug-
unum brott. Hann vafði brekáninu
utan um sig, og hallaði sér upp að
pílviðarveggnum og reykti. Hann
var þungt hugsi.
Arsat læddist hljóðlega út um
dyrnar og tyllti sér við bálið.
Hvíti maðurinn hreyfði fæturna
ofurlítið.
„Hún andar,“ sagði Arsat lágt og
leitaði fyrir sér um þá spurningu,
sem honum lá á vörum. „Hún and-
ar og þjáist af ofsalegum sótthita.
Hún þegir. Hún heyrir ekki — og
brennur af sótthita.“
Hann þagði stundarkorn, en
spurði síðan, lágt og stillilega:
„Tuan! Deyr hún?”
Hvíti maðurinn yppti öxlum
vandræðalega og dró viö sig svar-
ið:
„Ef það eru forlög hennar,“
sagði hann.