Dvöl - 01.04.1942, Qupperneq 73

DVÖL
151
aði enn við, en ég sárbændi hann
að hafa hraðan á, því að mér leið
ekki úr minni hjartsláttur hennar
í faðmi mínum. Mér kom ekki til
hugar, að tveir gætu varizt hundr-
að.
Við héldum af stað og rerum und-
an straumnum niður með árbakk-
anum. Þegar við fórum fram hjá
víkinni, þar sem þeir voru að veið-
um, voru köllin hljóðnuð, en há-
vær kliður barst þaðan, eins og úr
fuglabjargi væri. Bátarnir lágu
síbyrt í rauðum bjarmanum frá
blysunum, en yfir var dökk reykj-
arslæða. Mennirnir töluðu um veið-
ina: Hrósuðu sjálfum sér og öðr-
um og skiptust á gamanyrðum. Og
þessir menn, sem voru vinir okkar
að morgni, voru orðnir fjandmenn
okkar að kvöldi. Við rerum hratt
framhjá. Við áttum enga vini
framar í fósturlandi okkar. Hún
sat með slæðu fyrir andlitinu og
sá ekki neitt og mælti ekki orð frá
vörum fremur en nú. Ég saknaði
einskis af því, sem ég var að yfir-
gefa — því að ég heyrði andar-
drátt hennar rétt hjá mér — eins
greinilega og ég heyri hann nú.“
Hann þagnaöi og lagði eyrað við
og hlustaði. Svo hristi hann höf-
uðið og hélt áfram:
„Bróðir minn vildi hrópa heróp
— aðeins eitt óp og gefa fólkinu
til kynna, að við værum frjálsborn-
ir víkingar, sem treystum á vopn
okkar og hið víða haf. Og aftur
skírskotaði ég til ástarinnar og bað
hann að þegja. Heyrði ég ekki and-
ardrátt hennar hjá mér? Ég vissi,
að eftirleitarmennirnir myndu
fljótt koma á vettvang. Bróðir
minn elskaði mig. Hann deyf ár
sinni í vatnið án þess að áraglam
heyrðist. Hann sagði laðeins:
„Þú ert aðeins hálfur maður núna;
hálfur hugurinn er hjá stúlkunni.
Ég get biðið. Þegar þú ert búinn
að jafna þig, förum við hingað
aftur og hrópum herópið. Við er-
um synir sömu móður.“ Ég anz-
aði engu. Ég beitti öllum kröftum
líkama og sálar við árina — því
að ég þráði að komast með konuna
á óhultan stað, þar sem reiði karl-
mannanna og óvild kvenþjóðar-
innar næði ekki að bitna á mér. Ást
mín var svo einlæg, að ég
hélt að hún gæti vísað mér þar
til landa, sem dauðinn væri ekki
til, ef ég aðeins gæti flúið undan
Inchi Midah og sverði landstjór-
ans. Við rerum í dauðans ofboði
og másuðum milli samanbitinna
tannanna. Við dyfum árarblöðun-
um djúpt í ládautt vatnið og kom-
umst út úr ármynninu; þar fund-
um við greiðfæran ál gegnum
grynningarnar. Við fórum meðfram
dökkri ströndinni við sandrifin,
þar sem aldan brotnar á grunni.
Við sáum grilla í hvíta sandauð-
una og hröðuðum för okkar.
Dauðaþögn ríkti. Aðeins einu sinni
sagði ég: „Sofðu, Diamelen. Brátt
kemur að því, að þú þarft á kröft-
um þínumaðhalda.“Ég heyrðiblíða
rödd hennar, en ég leit aldrei við.
Sólin kom upp, og enn héldum við
L