Dvöl - 01.04.1942, Síða 74

152
D VÖL
áfram. Svitinn bogaSi af andliti
mínu. Ég leit aldrei við, en ég vissi,
að bróðir minn sat bak við mig og
horfði hvössum augum fram á leið.
Báturinn rann þráðbeina braut,
eins og kastspjót, sem Búskmaður
skýtur. Enginn var betri ræðari en
bróðir minn ,og enginn stýrði betur
en hann. Við höfðum margsinnis
borið sigur úr býtum í kappróðr-
um á þessum báti. En aldrei lögð-
um við jafn mikið að okkur sem
í þetta skipti. Síðasta skiptið, sem
við rerum sama báti! Enginn mað-
ur var hugrakkari né vaskari en
bróðir minn. Ég hafði ekki þrek
til þess að líta aftur fyrir mig til
bróður míns, en ég heyrði, að and-
sog hans urðu æ tíðari og þyngri.
Enn mælti hann ekki orð frá vör-
um. Sólin var hátt á lofti. Hún
brenndi á mér bakið. Ég var að
springa af mæði og gat ekki af-
borið andþrengslin. „Við skulum
hvíla okkur,“ stundi ég aðfram-
kominn.... ,.Gott,“ svaraði hann
og var fastmæltur. Hann var knár
piltur. Hann var líka hugprúður.
Hann kunni ekki að hræðast, og
hann þreyttist aldrei.... Bróðir
minn!“
Vindhviða lék um skóginn og
barst yfir sléttan stjörnuflöt síkis-
ins. Það hlumdi í titrandi laufblöð-
um og hrikti í trjágreinum. Á vatn-
inu reis stök bára, sem brotnaði
á slímblautum bryggjustaurunum.
Með tregablandinni stunu straukst
hlý gola um andlit mannanna. Það
var eins og jörðin sjálf yrpi önd-
inni þungt og snöggt í draumi.
Arsat hélt áfram frásögn sinni.
Röddin var lág:
„Við renndum bátnum upp í
hvítan sandinn í dálítilli vik. Þar
gekk fram langt nes með skógar-
höfða yzt til hafs og lokaði leið
okkar. Bróðir minn var hér kunn-
ugur. Handan við höfðann féll á
til sjávar, og gegnum skóginn á
nesinu lá mjór stígur. Við gerðum
eld og suðum hrísgrjón. Síðan lögð-
umst við til svefns á mjúkan sand-
inn í skugganum af bátnum okkar.
Stúlkan hélt vörð. Ég hafði varla
lokað augunum, þegar hún rak upp
angistaróp. Við hlupum á fæt-
ur. Sólin var þegar hnigin á miðj-
an vesturhimin. Úti á víkinni var
stór bátur, skipaður mörgum ræð-
urum. Við þekktum fleytuna undir
eins: Það var einn af bátum
landsstjórans. Þeir skimuðu upp
á ströndina og komu auga á okkur.
Þeir hringdu bátsbjöllunni og
stefndu bátnum inn víkina. Mér
þvarr allur kjarkur. Diamelen sat
á ströndinni og fól andlitið í hönd-
um sér. Engrar undankomu var
auðið á sjó. Bróðir minn hló. Hann
var með byssuna, sem þú gafst
honum, Tuan, áður en þú fórst á
brott, en við höfðum ekki nema svo
sem eina lúku af púðri. Hann skip-
aði mér fyrir og var hraðmæltur:
„Forðaðu henni eftir stígnum. Ég
skal halda þeim í skefjum, því að
þeir hafa engin skotvopn, og það er