Hlín - 01.01.1942, Qupperneq 28

26
Hlín
höfuðsmáttin svo mikil, að meir en allur hálsinn var ber.
— Frá þessum tíma eru konur á myndum ætíð berháls-
aðar.
í fornöld báru konur mjög lín. í kvæðunum eru þær
oft kendar við lín, og af fornum vísum sjáum við, að kon-
ur kunnu að fara með lín. — En þegar aumingjaskapurinn
fór að vaxa í landinu og menn kunnu ekki lengur að fara
með lín, eða halda því hreinu, eða menn fengu ekki
keypt nema striga í búðunum, þá lagðist niður notkun
línklæða. — Inst báru konur í fornöld náttserki. Þeir
voru oftast úr líni, en á ríkiskonum var serkurinn oft úr
silki. — Að konur í fornöld bæði unnu og báru dýrindis-
lín má enn sjá af Völundarkviðu: „Drósir suðrænar
dýrt lín spunnu“.
I sögunum eru oft nefndir glófar, bæði á körlum og
konum. — Glófar og hanskar voru ýmist með fingrum eða
sem vettir. Oft sjást þeir myndaðir frá 13. og 14. öld með
rós á handarbakinu. — Til skrauts hefur glófinn ætíð ver-
ið með fingrum.
Fram að 15. öld hefur íslenski búningurinn gamli verið
að mestu óbreyttur. — Á kvennamyndum íslenskum, sem
sjást myndaðar í skinnbókum frá 14. öld, sjest að konur
hafa borið einfalda kyrtla, með víðri höfuðsmátt eins og
í fornöld. — Stundum eru kyrtlarnir með löngum ermum,
stundum með hálfermum. — Frá þeim tíma sjást og
myndaðir faldar, þeir eru allir lágir og lítið beygðir og
allir hvítir niður í gegn, og surnir beinir.
Á 15. öld og í byrjun 16. aldar, þegar Spánn var í sem
mestum blóma, fóru Norðurálfumenn að bera búninga
Spánverja. — Á þeim tíma höfðu íslendingar miklar sam-
göngur við Engla og fleiri þjóðir, sem um þær mundir
höfðu tekið upp spánska búninga, og þessvegna fóru ís-
k ndingar einnig að bera þá, helst voru það samt karl-
menn, en þetta hafði nokkur áhrif á kvenbúninginn,