Hlín - 01.01.1942, Side 29

Hlin
27
flvíti pípnakraginn var spanskur að uppruna, því á 15.
og 16. öld var það siður í útlöndum að karlar og konur
gengu með hvítan pípnakraga, á þeim dögum var liann
ekki orðinn biskupa- eða prestaeinkenni.
Seinast á 16. og 17. öld, þegar Hollendingar fara að
verða voldugri en Spánverjar, tóku Norðurálfubúar upp
þeirra búning. Um þann tíma versluðu Hamborgarar á
íslandi, og komu við það búningar þeirra inn í landið, en
þeir höfðu hollenskan búning.
Jeg verð um leið að drepa á uppruna húfubúningsins.
Sú fyrsta rót hans mun ekki vera eldri en frá 17. eða 18.
öld. — Peysan er líklega mynduð úr hollenskri treyju,
sem var nokkuð áþekk. — Skotthúfan held jeg að sje al-
gerlega íslensk, hún var með alt öðru lagi, þegar hinir
elstu menn, sem nú lifa, fyrst muna til. Þá báru karlar
bláa skotthúfu með löngu skotti og löngum tvinnaskúf,
líkt og konur bera nú, en konur, sem báru húfu, höfðu
liana stóra með stóru skotti og litlum skúf, er var saum-
aður úr mjóum klæðislengjum, sem þær kölluðu
„hnappaskúf“. — Þetta hafa gamlar konur og karlar sagt
ír.jer. — Kvenhúfan hefur án efa myndast úr karlmanns-
húfunni og breytst síðan þangað til hún er orðin eins og
hún er nú.
Upphluturinn, með því lagi, sem hann hefur nú, er
hollenskur, hann sjer maður oft á hollenskum myndum
frá 17. öld, með millum og silfurreim, líkt og á þeim
íslensku. — Þannig hefur þetta margt livað breytst á ís-
landi og sumt til betra, og þó það væri útlent að uppruna,
þá er það þó við breytingarnar orðið íslenskt. — Þjóðlit-
ur íslendinga í fornöld var sá sami og hann er enn í dag:
Dökkblár eða hrafnblár, svartur.
Nú hef jeg í stuttu máli sýnt mönnum hvernig kven-
búningurinn var í fornöld og alt fram á vora daga, og