Hlín - 01.01.1942, Síða 54

52
Hlin
dalshjeraði, og var hún elsta barn þeirra. — Mjög snemma
bar á því, að Málfríður litla myndi vera óvenjulegum
hæfileikum búin, næmi hennar, minni og handlægni virt-
ist frábær, eins og líka seinna varð raunin á. — Foreldrar
og aðrir ættingjar unnu henni mjög og gerðu sjer miklar
vonir um hana. — Níu ára að aldri fluttist hún með for-
eldrum sínum að Vattarnesi við Reyðarfjörð, og sama ár
missir hún bæði sjón og heyrn eftir liálfs árs þjáningafull
veikindi. — Heyrnina fjekk hún þó nokkra aftur, en er
samt heyrnarlítil mjög upp frá því.
Eins og að líkum lætur var þetta þungt áfall henni og
ættingjum hennar. Fanst nú bæði foreldrunr og öðrum
vandamönnum, að útsjeð myndi um hennar framtíð. En
er frá leið, og iieyrnin kom aftur að nokkru, tók hún að
læra sem önnur börn (þó auðvitað með öðrum hætti, þar
sem hún var nú algerlega blind), og var svo fermd fjórtán
ára með ágætiseinkunn.
Það mundi engum, sem um það hugsar og til þekti,
dyljast, að um þessar mundir, og einnig líka síðar, muni
þeir, sem næstir henni stóðu, liafa lagt mikið á sig hennar
vegna. — Faðir og rnóðir sátu löngum stundum og lásu
fyrir og fræddu litlu blindu stúlkuna sína, sem nú var
orðin þeim kærari en nokkru sinni fyr. — Starf þeirra bar
líka ríkulegan ávöxt, því í engu mun dóttir þeirra hafa
staðið að baki annara ungmenna á hennar aldri. Einnig
gekk hún að flestum heimilisverkum sem sjáandi væri.
Hún dvelur nú heirriá að Vattarnesi, og síðar á Kol-
múla í sömu sveit, fram til tvítugs aldurs, eða þar til
1930 um haustið, að hún fer til Reykjavíkur á Málleys-
ingjaskólann, og lærir þar vetrarlangt dönsku og að not-
færa sjer blindraletur. Fyrir foreldrum hennar hafði
lengi vakað, að hún kæmist á blindraskóla utanlands,
og var í því skyni sótt um styrk til Alþingis. Fyrir milli-
göngu góðra manna, svo sem þáverandi fræðslumála-
stjóra, Ásgeirs Ásgeirssonar, fjekst styrkur veittur til