Hlín - 01.01.1942, Qupperneq 56

54
Hlín
í því máli.Skömmu áður en hún ljest hafði hún keypt
ritvjel og var komin vel á veg með að notfæra sjer hana.
Reikningsgáfu hafði Málfríður með afbrigðum góða,
reiknaði þung dæmi rjett, og mun þó tæpast hafa verið
búin að læra almenn undirstöðuatriði reiknings, aðeins
níu ára gömul, er hún misti sjón og heyrn. — Líka undr-
uðust margir livílíkt stálminni henni var gefið, og einnig
líka, hve mikið hún vissi og kunni af sögum, kvæðum og
allskyns fróðleik.
Einu sinni átti jeg tal við hana um andleg mál, fann
jeg þá, að einnig þar, eins og á mörgum öðrum. sviðum,
var hún þroskaðri og víðsýnni en allur þorri manna. —
Hugur liennar lmeigðist mjög til guðspekilegra fræða.
Glaðlynd og kímin var Málfríður að eðlisfari, þó hins-
vegar bæri stundum á því, að hún ætti sínar angurstund-
ir og fyndist hún afskift. — Engum mun hafa sýnst það
óeðlilegt, „því sárt svíður í undinni þeirri að fá eigi notið
sín“, og þess meir, sem hæfileikar eru miklir og skapgerð
stórbrotin. — Glaðværð og fyndni tók hún æfinlega með
þökkum, og mat vel, ef einhver kom hnyttilega fyrir sig
orði, enda var henni sjálfri það lagið, bæði í bundnu og
óbundnu máli, því hagmælt var hún í besta lagi, en stund-
aði aðeins sjer til hugarhægðar.
Málfríður átti marga góða vini, íslenska og danska, og
var altaf að læra af þeim, í samræðum, brjefaviðskiftum
og af lestri góðra bóka, sem hún sóttist mjög eftir.
Svo vel sem hún var andlega af Guði gjör, munu þó
verklegir hæfileikar hennar hafa verið engu minni. Hygg
jeg að á því sviði muni hún hafa átt fáa sína líka, jafnvel
þó eþki væri tekið tillit til þess að hún var blind. — Á-
nægjulegt hefði verið að geta hjer birt skrá yfir alt, sem
hún vann síðustu sjö árin heima í föðurgarði, en þess er
enginn kostur, þar sem verk hennar eru dreifð og seld
út um alt land, og eigi alllítið til Danmerkur og Vestur-