Hlín - 01.01.1942, Qupperneq 73

Hlin
71
Bærinn er stór gamall torfbær með fjórum hvítum,
burstmynduðum þiljum, sem vita fram á hlaðið í vestur
og dálitlu snotru, máluðu framhýsi með forstofuhurð
fram á hlaðið. — Lítið framar stendur gömul smiðja, og
framan við hana fiskasteinn, gamall og barinn eftir
margra alda fiskbarning. — Framan við bæjardyrnar
stendur hestastjakinn, þar sem hestarnir eru festir við. —
Á stjettinni liggur livítur loðhundur, sem hefur orðið
heldur vært í sólskininu síðari hluta dagsins, og er nú
steinsofaður, en rís upp geltandi, er hann verður aðkomu-
fólksins var. — „Mjaldur minn, greyið“, liann dinglar
lubbalegu skottinu vingjarnlega.
Innan stundar erum við komin inn í stofu á Miklabæ.
— Faðir minn, síra Björn Jónsson frá Broddanesi, flutt-
ist að Miklabæ ásamt konu sinni, Guðfinnu Jensdóttur
og þrem börnum þeirra, vorið 1889. — Hafði hann áður
verið prestur á Bergsstöðum í Svartárdal. — Lítið get jeg
sagt frá fyrstu árum foreldra minna á Miklabæ, sem að
líkum lætur, því sjálf er jeg fædd 1891 og er fjórða barn-
ið af 11 systkinum, sem öll komust á fullorðins ár.
Þegar jeg hugsa um æskuheimili mitt, verður hlýtt og
bjart yfir huganum. — Það er einkennilega notalegt ein-
mitt nú, — þegar æfiárin fjölga, er að baki ligggja, — að
láta hugann reika um fjörusand minninganna og hirða
þar upp margt það, er hugann fyrrum gladdi og sjá atvik
og aðstæður í öðru Ijósi. — En ávalt, er jeg minnist for-
eldra minna, fyllist jeg lotningu og kærleika. Báðum var
þeim hógværð og prúðmenska svo í blóð borin, að aldrei
bar þar út af. — Heimilið var stórt, börnin mörg, efni
tráman af, — að minsta kosti, — frekar lítil, en það virtist
aldrei valda óánægju, því kröfurnar voru ætíð stílaðar
eftir getunni.
Jeg lield endilega að fólki hafi þótt gott að vera á
Miklabæ, margir voru þar árum saman. — Býst jeg við að
þar hafi heimilið átt sterkastan þátt í, því ekki jnun kaup-