Hlín - 01.01.1942, Síða 76

74
Hlin
— Öllum gestum var boðið inn og veitt vel. — Næturgest-
ir voru mjög tíðir, oft komu tignir útlendingar og gistu
hjá okkur. — Sumir þeirra skrifuðu föður mínum altaf
upp frá því, má jeg þar til nefna íslandsvininn J. C.
Poestion, vinátta þeirra hjelst meðan báðir lifðu.
Við systkinin gengum að heyskap á sumrin, en vorum
við nám á vetrum. — Kendi faðir minn okkur, byrjaði
strax á haustin, og fjellu sjaldan dagar úr, nema þegar
embættisverk kölluðu að og húsvitjanir. — Kenslan fór
fram í svokallaðri ,,suðurstöfu“. — Það man jeg að hann
vildi, að við kynnum vel og ljet okkur æfinlega hafa upp
aftur, ef að við kunnum illa. — Aldrei var hann harður
eða vondur við okkur, og minnist jeg aðeins eins atviks
frá þessum brenskunnar skólaárum mínum, að mjer sárn-
aði, ekki við liann ,heldur við sjálfa mig. — Við vorum
öll systkinin fram úr hófi hláturmild. — Mest bar þó á
því þegar síst skyldi, og mestrar alvöru var krafist af okk-
ur: t. d. þegar gestir borðuðu, sem óvanir voru að nota
hnífapör, undir húslestrinum eða kristinfræðitímum. —
í öllum þessum tilfellum var hláturinn fyrirboðinn. —
Nú hafði borið töluvert á þessum leiða kvilla okkar, þótti
okkur það sjálfum leitt, en gátum illa að gert, því oft er
andinn reiðubúinn, en holdið veikt, og síst vildum við
hryggja pabba. — En svo var það eitt sinn, er jeg var uppi
í kveri, að jeg fjell fyrir hláturfreistingunni. — Pabbi
þagnaði og horfði raunalega á mig, en alvarlega, og sagði:
„Og þú líka, Sigga!“ — Jeg gerði það ekki oftar, en jeg
man eftir þessu meðan jeg lifi. — Faðir minn var ágætur
kennari, .einkum sögu- og íslenskukennari. Vildi hann að
við vendum okkur á að tala íslenskuna hreina og gagn-
orða lausa við upphrópanir og fjasmiklar lýsingar, t. d.
óttalega gott veður, eða voðalega skemtilegt o. s. frv. —
Hann var vandlátur með bókakost handa okkur til að
lesa. Skáldsagnarusl urðum við oft að fela undir sængur-
fötunum lijá okkur, einkum ef ljeleg Jiýðing var á þeim.