Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 79

77
Hlin
huga mínum fegursta kirkjan, er jeg hef sjeð, og veit jeg
þó, að margar eru skrautlegri, en hún átti það til að
hækka og þenjast út og renna saman við fegurð himinsins.
Og þegar klukknahljómurinn á sunnudagsmorgnana
barst út um sveitina og litla kirkjan kallaði á fólkið sitt,
og það kom í stórum og smáurn hópum, gekk lítil stúlka,
með barnslegan frið í hjarta sínu, inn kirkjugólfið og
hjelt í hendina á móður sinni eða systkinum.
í þessurn hugleiðingum mínum hjer að framan um
bernskuheimili mitt, hef jeg dvalið meira við minningu
föður rníns en móður, er það ekki af því, að jeg vilji á
neinn hátt taka hann fram yfir hana. — Álít jeg að héim-
ili þeirra hafi orðið það sem það vaið af því, að samstarf
þeirra var með afbrigðum gott. Þau elskuðu og virtu
hvort annað frá því fyrsta til hins síðasta. — Aldrei varð
jeg vör við árekstur, þó að hann væri t. d. fastur á fje, en
hún fram úr hófi gjafmild og hjálpsöm ,og ljeti aldrei
neinn fátækan frá sjer fara, án þess að gefa honum eitt-
hvað, þá var hann æfinlega ánægður með allar hennar
gerðir, því að hann fann, að hann rnátti treysti henni,
enda var það óhætt, hún var hagsýn og stjórnsönr og fórst
búsýsla og heimilisstjórn í besta lagi.
Ritstjóri ,,Hlínar“ bað mig að skrifa nokkur orð um
íslensk prestssetur uin og eftir aldamótin og áhrif
þeirra. — Jeg kyntist einu þeii'ra, og því hef jeg reynt að
lýsa í örfáum dráttum, en jeg veit, að mörg prestssetur
hafa, unr {rað leyti, verið svipuð þessu eina. — Jeg er í
engum vafa um, jeg veit það, að þessi lreinrili voru ágætir
skólar, og lrjeldu uppi íslenskri sveitanrenningu. — Heim-
ili nú á dögum geta aldrei líkst slíkum heimilum, nú er
aldarandinn orðinn svo ólíkur, mentunin dreyfð nreðal
landsmanna, — svo að nú eru flestir orðnir sjálfunr sjer
nógir, og eru það auðvitað stórkostlegar framfarir, eins
og svo margt fleira, sem nýi tínrinn hefur fært okkur.
Mig langar til að enda þessar línur með ofurlítilli sögu: