Hlín - 01.01.1942, Qupperneq 82

80
Hlin
Fram í hug minn kemur minning um annan útlaga,
sem saga Rómverja kann frá að herma.
Senator einn, Sabínus að nafni, gerði uppreisn gegn
Vespasíanusi keisara, en beið ósigur. — Hann hefði getað
flúið úr landi, en gerði það ekki, þar eð hann gat ekki
tekið með sjer Eponínu konu sína, en við hana vildi hann
ekki skiljast. — Hann átti sjer bústað upp í sveit, og undir
liúsinu var stór neðanjarðar kjallari, sem enginn vissi um
nema hann og tveir leysingjar hans. — Hann ljet kveikja
í þessu húsi og þann orðróm út ganga, að hann hefði svift
sig lífi á eitri og lík hans hefði brunnið. — Jafnvel kona
lians trúði þessu, og er henni var sögð dánarfregn lians,
lá hún í þrjá sólarhringa og neytti hvorki svefns nje mat-
ar. — Er maður hennar heyrði um sorg hennar, ljet hann
segja henni hið sanna. — Þá hjelt hún áfram að gráta
liann um daga, en á næturnar stje hún niður til hans,
þar sem hann var falinn. — Sjö mánuði í röð fór hún nið-
ur til hans.í myrkrið. — Hún varð vanfær og reyndi um
skeið að dylja ástand sitt. En er að því kom, að hún skyldi
verða ljettari, fór hún niður í kjallarann til manns síns
og ól þar tvíbura, án aðstoðar ljósmóður. — Hún nærði
þá á mjólk úr brjóstum sjer og þeir uxu. — í níu ár hjelt
hún rnanni sínum þarna, en að þeim tíma liðnum fanst
hann og var leiddur fyrir keisarann. — Eponína gekk um
leið fyrir keisarann og leiddi við hönd sjer sonu sína tvo,
þá er hún hafði fætt neðanjarðar. — Hún sagði: „Jeg hef
fætt þá og fóstrað í því skyni, að það yrðu fleiri en jeg og
maðurinn minn, sem gæti ákallað yður um náð“. — Þeir,
sem nærstaddir voru, og heyrðu mál hennar, gátu vart
tára bundist. — Aðeins einn var ósveigjanlegur — keisar-
inn. — Hinsta bæn Eponínu var þá sú, að fá að deyja með
manni sínum. — „Jeg hef,“ sagði hún, „lifað hamingju-
samara lífi með honum niður í djúpum myrkursins, en
þú, keisari, fyrir augliti sólarinnar, mitt í glitrandi dýrð
þinni“.