Hlín - 01.01.1942, Qupperneq 97

Hlin
95
þar sem liann rann við enda hlaðsins. — Mjer er í fersku
minni, hve ljúft mjer var þetta verk, og hve hrifinn jeg
stóð og hlustaði á bökkum hans. Mjer virtist söngur
hans fagur og margraddaður. Mjer fanst hann í sann-
leika vera að syngja okkur bræðrum árnaðarljóð fyrir
aðhlynninguna.
Einu sinni kom jeg á bæ. Lækur fjell hátt úr hlíð-
inni í mörgum bugðum, með ljettu, skvampandi
straumfalli og syngjandi nið. — En þegar niður á túnið
kom, breyttist svipur hans og látbragð. Þar sem hann
rennur ca. 10 metra frá húsgaflinum, seitlaði hann
áfram, lágróma, eintóna og dapurlegur. — Þar var i'ar-
vegur hans, á löngum kafla, fyltur dósarusli, járna-
brotum, beinum, tuskum, torfusneplum og skít. —
Mjer fanst jeg kenna til við þessa sjón. — Jeg kvaddi
dyra, því jeg átti erindi við bónda. — Eftir að hafa heils-
að honum, slapp eiginlega óvart út úr mjer: „Því ferðu
svona miskunarlaust með litla, fallega lækinn þinn?“ —
Bóndi varð undrandi og rak upp stór augu. — Hann
skildi ekki við hvað jeg átti. — Jeg gerði honum, eftir
getu, grein fyrir yfirsjón hans gagnvart læknum, sem
gat verið honum heimilisprýði, ef rjett væri að farið. —
í svip virtust honum ábendingar mínar hjegómi einn,
en síðar varð jeg þess þó var, að hann hafði umhugsað
og úrbætt að nokkru.
Þetta er aðeins eitt dæmi af mörgum, sem sýna, live
menn geta lokað sig inni í glerharðri skel skilningsleysis
og andúðar gegn dásemd hinnar næststæðustu fegurðar
heimahaga sinna.
Nú sný jeg máli mínu til ykkar, konur, þið sem haf ið
hlotið það happ, að náttúran hefur veitt að heimilum
ykkar fagurstreymdum, blátærum bæjarlækjum. Athug-
ið, ef þið hafið ekki gert það áður, hvort lækurinn ykkar
hefur ekki verið óvirtur og illa hirtur. — Reynið að fá
það í lag fært — og meira til, reynið að auka fegarð