Hlín - 01.01.1942, Side 105

Hlín
103
þjóðflokkur í Vestur-Canada á jafn stórt elliheimili, þeg-
ar miðað er við fólksfjölda, eins og íslendingar eiga þar
sem Betel er. — Þetta ætti að vera okkur öllum ánægju-
efni, því það ber vott um kristilega skyldurækt gagnvart
meðbræðrum vorum.
Betel hefur ætíð verið vinsæl stofnun, og eflaust fara
þær vinsældir vaxandi eftir því sem fólk vort kynnist
stofnuninni betur. — Jeg vildi óska þess, að sem flest af
okkar íslenska fólki heimsækti Betel og skoðaði heimil-
ið. — Þessum orðum vildi jeg sjerstaklega beina til með-
lima hinna lútersku kvenfjelaga. — Hjá þeim hefur Be-
tel jafnan átt marga af sínum ötulustu stuðningsmönn-
urn. — Við frekari viðkynningu er jeg viss um, að þess-
um vinkonum stofnunarinnar ykist hlýhugur og vinar-
þel Betel til handa. —
En þegar um vinsældlir Betel er að ræða, þá rís upp sú
spurning í huga manns, hvernig á þessum vinsældum
standi, hver sje eiginlega orsök þeirra. Aðalorsökin er sú,
að vistmönnum á Betel líður vel, og sá andi, sem þar er
ríkjandi, er andi kristilegs kærleika.
Fyrir fáum dögum kom enskur maður til Betel og
skoðaði stofnunina allrækilega. Hann sagði við mig, að
þetta væri sú einkennilegasta stofriún þeirrar tegundar,
sem hann hefði sjeð. — Hjer sýndist hver vistmaður
skoða heimilið sem sína sjereign, og miklast af því að
eiga slíkt heimili. — „Það er glögt gestsaugað,“ segir ís-
lenska máltækið, og það sem þessi ókunni maður tók
eftir, er eflaust rjett. — Getur nokkuð betur sannað að
vistmönnum á lletel líður vel? — Hvað sýnir betur, að
luigsjónir umburðarlyndis og kærleika eru þar ríkjandi,
en að vistmenn ósjálfrátt stæra sig af Betel sem sínu eigin
heimili, sem í huga þeirra og lijarta táknar það liugtak,
sem orðið heimili hefur öðlast í hjörtum allra manna.
Jeg vil ekki nota rnjer gestrisni ,,Árdísar“ með því að
gera þetta, *em jeg hjer skrifa, of langt mál. — Vil jeg að-