Hlín - 01.01.1942, Qupperneq 109

Hlin
107
„Kvenrjettindakonum", enda munu þau afskifti, sem
konur hafa haft af opinberum málum, oftast hafa orðið
þeim til álitsauka. — Engan þann mann þekki jeg, sem
af ráðnum hug vill leggja stein í götu kvenfjelags í bæ
hans eða hjeraði. — Yfirleitt munu karlmenn hafa opin
augu fyrir því, að konunnar er jafnt þörf í fjelagslífinu
og hún er ómissandi á heimilinu, og jeg vil ganga svo
langt að segja, að sambúð þjóðanna mundi vera betri en
raun er á, hefðu ráð konunnar verið meiri í heiminum
en þegar er orðið. — Grunur minn er sá, að fæstar konur
mundu fást til að leika á því skákborði, þar senr nrönnum
með holdi og blóði er teflt í dauðann. — Sá er einnig
grunur minn, að nrörgunr þeinr, er á tínrum styrjalda og
flokkadrátta er gerður að grimmum úlfi, verði, þrátt fyr-
ir alt, minnisstæðust mildi móðurinnar. — Margur mun
á slíkum tímum, sem þessum, geta mælt til móður sinnar
líkt og hið sænska skáld komst að orði um vef móður-
innar:
„Grunnurinn dökki, það er mín æfi,
ívafið rauða er kærleikur þinn,
mjúkt og rautt sem sú móðurást,
sem manni engum í nauðum brást“.
(Þýðing Magnúsar Ásgeirssonar).
Á sviðum samúðar og líknar hafa konurnar jafnan síst
reynst eftirbátar karlmannanna, og ein kona á einangr-
uðum sveitabæ norður á íslandi, eða eitt lítið kvenfjeíag
í litlu þorpi eða lítilli sveit, getur sýnt oss örlitla spegil-
mynd af því, hvers konur gætu orðið megnugar, ef kraft-
ar þeirra væru sameinaðir til hinna stærri átaka. — Ber
því að óska þess, að öll samtök kvennanna um að byggja
og bæta megi bera sem mestan árangur.
Vildi jeg að lokum mega óska þessarar stóru óskar, að
mætar konur, hvar sem er í heiminum, mættu einhverju
fá að ráða á komandi tíma um gang þeirrar risavjelar, sem