Hlín - 01.01.1942, Síða 110
108
Hlin
nú í bili gengur öfugt og tætir í sundur höfnud sinn,
manninn, í stað þess að vinna í þágu hans að mótun betri
veraldar.
Helgi Sveinsson, sóknarprestur í Arnarbæli.
Alþýöukonan.
Síðan jeg komst til vits og ára, sem kallað er, hefur eng-
in stjett manna verið mjer jafn þrotlaust umhugsunar-
og aðdáunarefni, sem hin ómentaða, íslenska alþýðukona.
Gegnum aldirnar hefur hún starfað, mentunarlaus,
lítt metin eða þekt, en oft ásökuð fyrir vankunnáttu,
þröngsýni, smámunasemi o. fl.
Á mínum yngri árum stundaði jeg sauma nokkur ár,
og dvaldi lengri og skemri tíma á mörgum bæjum í fleiri
sveitum. — Margt af því sem jeg þá sá og kyntist, hefur
síðan geymst í huga mínum eins og sýnir inn í hulda
heima.
Hæglátar, veikbygðar konur afköstuðu oft undraverðu
erfiði. — Stórlátar, gáfaðar konur höfðu byrgt inni
drauma sína og helgað erfiðinu kraftana. — Þær höfðu
allar stritað þrotlaust frá bernsku, og á gamals aldri
unnu þær enn, oft 18 stunda vinnudag: voru fyrstar á
fætur til að kveikja upp eldinn og hlýja upp heimilið,
síðastar í rúmin að kveldi, frá því að færa í lag, þegar
aðrir voru háttaðir, og búa undir störfin næsta dag, þvo,
þurka, bæta plögg og skó, svo enginn þyrfti að líða vos-
búð og kulda. — Þetta mikla starf hafa hinar óbrotnu
alþýðukonur int af hendi fyrir þjóð sína og land öld og
ár. — Og þeim hefur svo furðulega oft tekist að vinna úr
deiglu lífsins þann skíra málm, þrekið, til að líta á alt og
alla með umburðarlyndi og hlýleik, jafnvel kærleika,
vinna störfin fórnfúsar og gjafmildar, því þær höfðu altaf