Hlín - 01.01.1942, Qupperneq 117

Hlin
115
gamlir eða gamaldags embættismenn halda enn í þennan
leiða sið og svo sumir bæjarbúar.
Það eimir það mikið eftir a£ ungmennafjelaganum í
mjer, að jeg vildi fegin eiga einhvern þátt í því að útrýma
þjeringum með öllu úr landinu, ef unt væri.
Frá útlöndum mun þessi siður vera kominn, en þótt
hann tíðkist þar, er ekki nauðsynlegt fyrir okkur íslend-
inga að semja okkur að öllu leyti að siðum útlendinga. —
Við eigum að hafa okkar þjóðlegu venjur fyrir okkur. —
Við höfum of lengi elt alt sem útlent er og þótt það fínt.
— Þessi dýrkun á öllu útlendu var nógu skaðleg meðan
Atlantshafsálar dugðu til að skilja okkur frá öðrum þjóð-
um, en nú, á þessum vondu tímum, eru allar aðstæður
mun háskalegri.
Það má segja, að þjeringar sjeu ekki neitt stórmál, en
það mundi samt geta orðið til að sameina þjóðina meira
ef allir notuðu sama ávarp. — Og víst hefur íslendingum
vestan hafs fundist það notalegra að þúast, og gætum við
gjarna tekið þá til fyrirmyndar á því sviði sem á mörgum
öðrum.
Það er að minsta kosti óhætt að segja, að þjeringar geta
valdið talsverðum óþægindum, ef jeg t. d. hitti fólk, er
jeg hef verið málkunnug fyrir nokkrum árum, og man, ef
til vill ekki, hvort jeg hef þúað jrað eða þjerað. Ef jeg færi
að þjera það, en hefði þúað það áður, mundi jeg móðga
það með þjeringunum, og eins gæti orðið með það
gagnstæða.
Jeg hef heyrt suma halda því fram, að það sje nauðsyn-
legt að halda þjeringunum, fólk venjist á að sýna þeim
virðingu, sem virðing ber. — Aðrir telja það sjálfsagt að
þjera alla ókunnuga, jrað sje ofmikið kunnugleikamerki
að þúast. — Merkur Borgfirðingur hefur sagt, að hann
vilji engan þjera nema óvini sína.
Hjá sumum eru þjeringar virðingarmerki, hjá öðrum
óvirðingarmerki og óvildar, og hjá enn öðrum ókunnug-
8*